Komety - korsykańskie lato

Korsyka ożywa latem – wracają ci, którzy wyjechali na kontynent, przybywają wakacyjni goście. Wyspa pulsuje życiem rozbieganych dzieci, nabuzowanych facetów, rozleniwionych dziewczyn. Za dnia ulicami przechodzi procesja, nocami w knajpach huczy muzyka.

Tagnati w serii statycznych (choć intensywnych) długich ujęć chwyta sceny z życia małego korsykańskiego miasteczka, ale obraz ten nie ma nic wspólnego z estetyką folderów turystycznych. Malowniczy pejzaż jest jedynie tłem dla spotkań i rozmów, z których wyłania się nie tyle fabuła, ile skomplikowana mapa relacji międzyludzkich. Wyróżniony w Rotterdamie reżyser nie przedstawia nam postaci, nie tłumaczy, kim są – ich portrety widz musi zbudować sam. Sam też musi wyczytać, jakie zaszłości historyczne i polityczne naznaczają lokalną współczesność. Surowy, formalny styl filmu doskonale oddaje specyfikę miejsca – Korsyka nie jest tu malowniczym zakątkiem i atrakcją dla turystów, ale przestrzenią konkretnego życia. Tagnati odzyskuje wyspę dla jej społeczności.