Czarna Meduza

Kino gwałtu i zemsty to – w wydaniu exploitation – narracja rozpowszechniona od dekad nie tylko w kinie zachodnim, ale doskonale znana choćby widzom w Egipcie czy fanom Bollywood. Ale reżyserski duet, ismaël i Youssef Chebbi, podejmuje ten wątek w szczególnym momencie: ruch #metoo (w Tunezji opatrzony hasztagiem #EnaZeda) radykalnie zmienia narrację o kobietach i doświadczanej przez nie przemocy. Twórcy odbijają się więc od gatunkowych schematów, by opowiedzieć znaną historię inaczej. Ich minimalistyczne, wyprane z kolorów i łatwych emocji kino zabiera nas do Tunisu, gdzie późnym wieczorem na ulicach i w klubach trwają łowy. Uległa i cicha Nada wydaje się idealną ofiarą, ale to tylko pozory. Za jej milczeniem kryje się cierpienie i gniew, który wzbudził pragnienie zemsty. Teraz to Nada jest na polowaniu. ismaël i Youssef Chebbi nie tylko twórczo reinterpretują mit Meduzy, ale także indywidualne doświadczenie Nady przekuwają w opowieść o systemowej przemocy, o cyklu gwałtu i zemsty, który zdaje się nie mieć końca i który nie przynosi ni sprawiedliwości, ni pocieszenia. Przerwać ten zaklęty krąg przemiany ofiary w sprawcę, a sprawcy – w ofiarę, może jedynie przerwanie milczenia.

[Małgorzata Sadowska]