Ukryte miasto

Hipnotyzująca symfonia podmiejska. Zgub się w sieci tuneli i pozwól prowadzić przez ciemność dźwiękom betonowych trzewi. Hiszpański reżyser, schodząc z kamerą do podziemi Madrytu, wciela się w rolę urban exploratora, ale nie interesuje go sama ekscytacja towarzysząca wchodzeniu do zamkniętych dla zwykłych ludzi miejsc. Nie o zastrzyk adrenaliny tu chodzi, ale o doświadczenie bliskie deprywacji sensorycznej i dziwnie kojące spojrzenie na to, co obce i ukryte. Z ujęć dusznych, klaustrofobicznych kanałów i przestrzeni rozświetlonych zimnym światłem Moreno tworzy niezwykłą odyseję industrialną, postludzki krajobraz rodem z kina postapokaliptycznego. W budowaniu doświadczenia alienacji i zagubienia równie ważną rolę co obraz odgrywa tu niezwykle dopracowany dźwięk. Ukryte miasto, tak jak wszystkie słynne symfonie miejskie z Berlinem Ruttmanna i Człowiekiem z kamerą Wiertowa na czele, zanurza widza w bogatym pejzażu muzycznym – kakofonii jednostajnych szumów, dudnienia, odgłosów ściekającej wody i niesprecyzowanego, mechanicznego łoskotu. Jednocześnie film Moreno jest hołdem dla tych, którzy pracują w tym nieprzystępnym środowisku, by ci na powierzchni nie musieli ciągle patrzeć pod nogi.

[Mariusz Mikliński]