Północny poligon

Enigmatyczny portret nadmorskiego pasa między Dunkierką a Calais. Zajmujące horyzont, pogrążone we mgle portowe instalacje, ciężkie północne chmury czy smugi dymu wydobywające się z kominów zakładów petrochemicznych towarzyszą tu niemal abstrakcyjnym opisom domowej przestrzeni, widokom z okna przy zmieniających się porach roku, piaskowym łachom i placom budów. W dodatku ta płynna i niezwykle malownicza rzeczywistość jest nieustannie przeplatana sygnałami, które ujawniają trwanie procesu twórczego. Z offu dochodzą do naszych uszu niecierpliwe stuknięcia w klawiaturę komputera i fragmenty tekstu, instrukcje dotyczące warunków nagrywania dźwięku, w kadrze pojawiają się kolejni członkowie ekipy, jesteśmy też świadkami tworzenia transowej ścieżki muzycznej. W końcu dokumentalny portret przeistacza się w elegię, wspomnienie śmierci jednego ze współpracowników, łącząc melancholię krajobrazu o historycznych konotacjach (w 1944 roku normandzkie plaże spłynęły krwią) ze smutkiem po stracie konkretnej osoby i z dramatyczną sytuacją uchodźców w Calais. Ten splot zdarzeń jest jednak nieustannie czymś rozpraszany. Sposób narracji nie wskazuje, które punkty są zwrotne, a które jedynie dopełniają całość.

[Agnieszka Szeffel]