Na księżyc

Oda do Księżyca utkana z archiwalnych materiałów: fragmentów filmów, zdjęć, poezji i piosenek. Zbudowany na wzór cyklu księżycowego esej przywołuje opowieści o miłości, pieśni o tęsknocie, mity o szaleństwie, sny niewinności i koszmary kolonializmu. Nie ma nic bardziej uniwersalnego niż Księżyc widziany z Ziemi. O ile na różnych szerokościach geograficznych widoczne są różne gwiazdozbiory, o tyle srebrny glob we wszystkich zakątkach kuli ziemskiej wygląda właściwie tak samo. Urzeka bladą zjawiskowością i porusza wyobraźnię artystów, magów, zakochanych i melancholików. Na przestrzeni wieków jego jasna tarcza była jak tabula rasa, stawała się przestrzenią, na którą ludzie projektowali swoje fantazje i nadzieje: Księżyc był symbolem płodności, początkiem nieba, kobietą i mężczyzną, źródłem przypływów, szaleństwa, marzeń, śmierci i nowego życia. Utopią dla naszej dystopijnej planety. Srebrny, ale skalisty i pozbawiony życia glob był idealnym rewersem Ziemi, a jego ciemna i jasna strona – symbolem dwóch stron ludzkiej natury i dualizmów wpisanych w religijne i psychologiczne teorie. Tadhg O'Sullivan – irlandzki artysta wizualny i reżyser – zabiera nas na nocny spacer po kulturowej historii lunarnych mitologii.