Higiena społeczna

Antonin, dandys, hedonista i drobny krętacz, mógłby być niezłym pisarzem. Jednak jego oratorski talent służy mu częściej do ratowania się z opałów i udowadniania niewinności w ewidentnie przegranych sprawach. Jego potyczki słowne z pięcioma kobietami – żoną, siostrą, oszukaną kochanką, potencjalną kochanką i urzędniczką podatkową – stanowią ramę tego osobliwego projektu stworzonego podczas pandemii. Mimo że aktorzy stosują się do zasad higieny społecznej i podczas wszystkich scen zachowują kilkumetrowy dystans, to postaci, które grają, z szeroko rozumianą higieną czy szacunkiem mają kłopoty. Na wielu poziomach filmu obecne jest napięcie między współczesnością a bardzo umownie definiowanymi czasami historycznymi. Wszystkie dialogi wypowiadane są ze sztuczną, teatralną manierą, ale tematy rozmów są już na wskroś współczesne i powracają w nich atrybuty naszych czasów, takie jak Facebook, McDonald czy samochody. Połączenie koturnowego aktorstwa i błyskotliwych dialogów przepełnionych ostrym poczuciem humoru daje komicznie absurdalny efekt.