Iran: Persepolis Kserksesa, Aleksandra Macedońskiego i Mohammada Rezy Pachlawiego

Fascynują zarówno mity, jak i gromadzona przez naukę prawda o Persepolis. Początki tego prężnego centrum wiążą się z panowaniem Dariusza I, jednego z nielicznych królów, którzy zasłużenie noszą przydomek Wielki.

Kserkses nadał ostateczny kształt temu założeniu, dziś zrujnowanemu, ale mimo to zachwycającemu kunsztem i rozmachem. „Najbogatsze miasto pod słońcem” nie podźwignęło się z upadku, odkąd podpalił je w 330 r. p.n.e. Aleksander Macedoński w ramach odwetu za zniszczenia wojenne w Grecji.

Sportretowany przez Ryszarda Kapuścińskiego ostatni cesarz Iranu – Mohammad Reza Pachlawi – tuż przed tragicznym końcem swych rządów, zdążył zorganizować w tej starożytnej stolicy rocznicę 2500-lecia imperium. Zaprezentował zagranicznym gościom przepych swego władztwa i panoramę historii kultury kraju. A co mówią o Persepolis zachowane dzieła sztuki oraz Herodot – autor „Dziejów” – i Ferdousi – twórca irańskiego eposu narodowego „Szahname”?

Wykład dr Beaty Lejman w ramach cyklu „Wyjątkowe zjawiska w sztuce pozaeuropejskiej”.

Wstęp wolny, spotkanie w holu MNWr dla maks. 40 osób. Z uwagi na zmienną sytuację związaną z pandemią wydarzenie może zostać przeniesione na inny termin.