FILTRUJ
Wykład dr. Dariusza Galewskiego w ramach cyklu „Kurs historii sztuki”. Sztuka cesarstwa wschodniorzymskiego rozwijała się od schyłku IV w. jako kontynuacja sztuki wczesnochrześcijańskiej i późnoantycznej. Swój pierwszy „złoty okres” przeżywała za panowania Justyniana Wielkiego (527–565), kiedy to powstały bazylika Hagia Sophia w Konstantynopolu czy kościół San Vitale w Rawennie.
Dekorację ich wnętrz stanowiły mozaiki ukazujące dostojne i hieratyczne postacie, o wydłużonych proporcjach, prezentowane frontalnie i pozbawione niemal ruchu. Podobnie jak ikony wskazywały na rzeczywistość duchową i były dla odbiorców „oknem” otwartym na świat idealny. Od schyłku IX w. nastąpiła ekspansja sztuki bizantyńskiej na niemal całym obszarze basenu Morza Śródziemnego i w krajach słowiańskich.
Wykształciły się wówczas takie formy artystyczne, które są do dzisiaj kontynuowane w Kościołach wschodnich, jak świątynia kopułowa na planie krzyża greckiego czy oparte na wzornikach przedstawienia scen biblijnych.
Pomimo tego że imperium bizantyńskie upadło w 1453 r., odegrało nieocenioną rolę w przyswojeniu, ugruntowaniu i przekazaniu krajom europejskim dziedzictwa kultury starożytnej, co miało istotny wpływ dla ponownego jej odkrycia w okresie renesansu.
Wydarzenie płatne – bilet w cenie 10 zł do nabycia online na stronie bilety.mnwr.pl Członkowie Stowarzyszenia Przyjaciół Muzeum otrzymują dostęp bezpłatny. W przypadku pytań kontakt: [email protected] lub 71 372 51 48.
Wrocław