Nie wiem, gdzie popełniłem błąd. Starałem się przez trzydzieści trzy lata. Od dnia, w którym urodził się mój syn, kochałem go. A dzisiaj? Nie przejdzie mi przez gardło, że go nie kocham, ale to, co robi razem ze swoją żoną i dziećmi, nie mieści mi się w głowie.
Trzy lata temu, kiedy mieli kłopoty finansowe, zgodziłem się, żeby zamieszkali u mnie – mieszkanie nie jest duże, ale każdy swój kąt ma. Umówiliśmy się, że pomieszkają kilka miesięcy, a później poszukają czegoś na wynajem. Potem syn stwierdził, że nie ma co wynajmować, tylko trzeba iść na swoje. Przyznałem mu rację – sam pracowałem latami na własne mieszkanie i byłem z siebie dumny.
Myślałem, że syn z żoną chcą zdecydować się na kredyt hipoteczny, ale okazało się, że oni chcą przejąć moje mieszkanie, a urzędnikom i mnie samemu wmówić, że jestem chory psychicznie. Manipulowali mną – wmawiali mi rzeczy, których nie zrobiłem, a rzekomo ich nie pamiętam, wkładali w moje usta słowa, których nie wypowiedziałem. Było mi przykro, ale kiedy usłyszałem na placu zabaw, jak moja wnuczka mówi do koleżanki, że jej dziadek jest psychiczny i niebawem zamkną go w wariatkowie, myślałem, że serce mi pęknie.
Z czasem wnuki się ode mnie odsunęły, sąsiedzi zaczęli mnie unikać, a syn z synową powtarzali, że lepiej będę się czuł w szpitalu psychiatrycznym, gdzie podadzą mi leki i zapewnią opiekę. Zacząłem się zastanawiać, czy ja aby przypadkiem naprawdę nie jestem chory.
Każdy dzień był męką, a na horyzoncie nie było widać żadnego rozwiązania. W końcu pod naciskiem syna i synowej udałem się do lekarza psychiatry, który nie zdiagnozował u mnie żadnego schorzenia, natomiast powiedział, że problem ma mój syn, który zresztą nie chciał tego przyjąć do wiadomości. Podczas kłótni kazał mi się wynosić z mojego mieszkania.
Spakowałem walizkę i wynająłem pokój na drugim końcu miasta. Nie wiem, co mam zrobić. Zadzwonić na policję czy podać do sądu własnego syna, który wmawia mi chorobę, by przejąć mieszkanie? Nie wiem, naprawdę.
Komentarz ekspercki*:
Przemoc, której doświadczają osoby starsze ze strony swoich dorosłych dzieci jest podwójnie trudna. Większość rodziców wychowując swoje dzieci wierzy, że wyrosną na dobrych ludzie. Podwójna trudność doświadczania przemocy ze strony dorosłego dziecka polega na tym, że z jednej strony senior doświadcza przemocy ze strony, kogoś kogo kocha, z drugiej strony, wie, że powinien podjąć działania, zgłosić na policję fakt doświadczania przemocy. Jednak uczucia przywiązania i miłości często powodują obawę, że tym skrzywdzą własne dziecko. Należy pamiętać, że w takich sytuacjach, to właśnie brak działań i pozwalanie na taką sytuację jest bardziej krzywdzące, niż zwrócenie się o pomoc do właściwych służb.
*Przygotował WZD, MOPS, Zespół Interdyscyplinarny ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie
