Pierwsza miejska linia autobusowa została bowiem zamknięta już po 3 miesiącach. Przyczyniła się do tego cena biletów. Za przejazd autobusem zapłacić trzeba było 25 fenigów, a za przejazd tramwajem – 15 fenigów.
Nowy środek transportu okazał się jednak niezastąpiony już 3 lata później.
1 kwietnia 1928 roku w granice Wrocławia włączonych zostało ponad 30 wsi i podmiejskich osiedli, a miasto 2,5-krotnie zwiększyło swoją powierzchnię. Nowe osiedla potrzebowały skomunikowania z centrum.
- Pod koniec 1930 r. we Wrocławiu funkcjonowało dziewięć linii autobusowych. Linie autobusowe nosiły oznaczenia literowe, przeważnie będące inicjałem dzielnicy lub miejscowości, do której prowadziły. I tak linia B kursowała na Brochów (Brockau), linia D z kolei do Leśnicy (Deutsch-Lissa), linia H do Psiego Pola (Hundsfeld), linia L do Poświętnego (Lilienthal) czy linia C na Karłowice (Carlowitz). Co ciekawe, także po wojnie dla komunikacji autobusowej zarezerwowano literowe oznaczenie linii i częściowo stosowano podobny system – mówi Tomasz Sielicki, historyk wrocławskiego transportu miejskiego.
Autobusy marki Büssing były jednymi z pierwszych we Wrocławiu. Pozostały w eksploatacji także po wojnie. Zdjęcie za: Verwaltungsbericht der Stadtischen Strassenbahn Breslau 1927.
Lata 40.
W czasie drugiej wojny światowej używane we Wrocławiu autobusy (głównie marki Büssing) przerabiano na zasilane gazem, co spowodowane było trudnościami z zaopatrzeniem w ropę naftową. Znaczna część taboru uległa także zniszczeniu.
W trakcie oblężenia Festung Breslau wagonów tramwajowych i autobusów niejednokrotnie używano do wznoszenia barykad. Tym sposobem z 77 wrocławskich autobusów, działania wojenne przetrwały 24. Część z nich udało się uruchomić bądź wyremontować.
Pierwsze powojenne linie autobusowe uruchomiono już w 1945. Linia A jeździła z Jedności Narodowej do Karłowic, a linia B z Jedności Narodowej do Zalesia. Do 1946 roku miasto posiadało już 5 czynnych linii autobusowych. Poniemiecki tabor uzupełniły też z czasem węgierskie autobusy Mawag.
Epoka „ogórka”
W latach 60. na wrocławskie ulice wyjechały pierwsze autobusy polskiej produkcji. Mowa o modelu Jelcz 043, popularnym „ogórku”, produkowanym w jelczańskich zakładach na licencji czechosłowackiej Skody.
„Ogórek” zrobił w PRL niemałą karierę, produkowany był do 1985 roku. W nieco zmodyfikowanej wersji i pod nazwą Jelcz 272MEX woził pasażerów po Wrocławiu przez ponad 20 lat.
Przeczytaj również: Kultowy "ogórek" będzie miał drugie życie
Jak podaje Janusz Korzeniowski z MPK Wrocław w artykule „Z dziejów MPK Wrocław. 65 lat komunikacji miejskiej w polskim Wrocławiu”, parę lat wcześniej, bo w 1955 roku zdecydowano też o przejściu z literowego oznakowania linii autobusowych, na numeryczne.
Węgierski Ikarus i polski Jelcz na francuskiej licencji
W latach 70. i 80. przesiadaliśmy się z „ogórków” na coraz to nowsze Jelcze oraz sprowadzane z Węgier Ikarusy.
Jelcz PR110 produkowany był na licencji francuskiego Berlieta. Był to rezultat polityki przemysłowej epoki Edwarda Gierka, zakładającej unowocześnienie przemysłu dzięki zagranicznym licencjom (w tym samym okresie uruchamiano produkcję m.in. licencyjnego Fiata 126p, telewizora Rubin, czy traktora Massey-Ferguson-Perkins sprzedawanego w Polsce pod marką Ursusa). Nowy Jelcz zabierał na pokład do 110 pasażerów.
Do 1992 roku w jelczańskich zakładach wyprodukowano około 12 tysięcy sztuk tego autobusu.
W 1982 roku oddano do użytku nową zajezdnię autobusową przy ul. Obornickiej.
Po 1989 roku
Po przełomie roku 1989 rozpoczęła się sukcesywna wymiana taboru.
Prawdopodobnie największym skokiem jakościowym okazało się z punktu widzenia pasażera wprowadzenie autobusów niskopodłogowych (Volvo 7000A) w latach 2000-2002 oraz autobusów z klimatyzacją przestrzeni pasażerskiej (Mercedes Citaro) w roku 2009.
Od kilku lat autobusy mogą korzystać także z buspasów, których łączna długość wynosi w skali miasta około 30 kilometrów.
Autobusy Mercedes Citaro, fot. wroclaw.pl
Rozkład jazdy obejmuje współcześnie 71 regularnych miejskich linii (nie licząc autobusów strefowych, podmiejskich, czy specjalnych). Połączenia obsługiwane są przez MPK oraz podwykonawców miejskiego przewoźnika – firmy Michalczewski i Mobilis.
