W styczniu tego roku było 10 tys. posiłków dla medyków, w połowie marca już 20 tys. – akcja pomocy zorganizowana przez Wrocławski Park Technologiczny rozpoczęła się w listopadzie 2020 r. Obiady trafiają do szpitala przy ul. Koszarowej.
Doceniamy ciężką pracę naszych medyków. W ramach podziękowania i wsparcia zamówiliśmy codzienną dostawę ciepłych posiłków do Wojewódzkiego Szpitala im. J. Gromkowskiego u naszych przyjaciół z Cafe Równik, których wsparła działająca na terenie kampusu WPT firma KINIA.
Na Koszarową trafiło 20 tysięcy obiadów
Obiady dla medyków przygotowywał zespół działającej na terenie wrocławskiego Nadodrza klubokawiarni Cafe Równik, w której jako kelnerzy i barmani pracują osoby z niepełnosprawnościami intelektualnymi. W 2019 r. Cafe Równik i jego załoga otrzymała tytuł 30 Kreatywnych Wrocławia.
Pandemia pokazała, jak ważna jest solidarność i praca dla dobra wspólnego. Współpraca z WPT pozwoliła nam przetrwać ten czas, poruszyła nasze serca i umysły. Nasi podopieczni odebrali ją jako wielką szansę dla siebie. Początkowo towarzyszyła nam niepewność, bo nasi pracownicy byli przygotowani do kelnerstwa, a nie kucharstwa. Daliśmy jednak radę, a nasz zespół szybko opanował kuchenne czynności. Przygotowywanie obiadów, szczególnie że trafiały one do medyków, pozwoliło nam w Równiku na zachowanie dobrej kondycji psychicznej, utrzymanie radosnej atmosfery i rozwinięcie umiejętność działania zespołowego. Był to jak dotąd najlepszy okres terapii przez pracę w Równiku.
Potrafią i chcą być potrzebni
W akcję zaangażowana była również działająca w WPT firma cateringowa KINIA, która nie tylko przygotowywała posiłki, ale też odpowiadała za logistykę dostaw.
Zlecenie od WPT było i jest dla nas ogromnym wsparciem, w niezwykle trudnym dla branży gastronomicznej czasie pandemii. Mieliśmy też dzięki niemu możliwość poznania wspaniałej ekipy Cafe Równik. Sama mam dziecko z niepełnosprawnością – mój syn Adaś, właśnie skończył roczek. Poznałam wspaniałych ludzi, którzy swoją pracą i zaangażowaniem pokazywali niejednokrotnie, że potrafią i chcą być potrzebni, a przy okazji dali mi nadzieję na lepsze jutro dla mojego syna.
