Zamordowany. Samorządowiec. Mąż. Ojciec. Obywatel Gdańska. Obywatel Rzeczypospolitej. Człowiek. Tak, także polityk. Zamordowany przez szaleńca, którego jednak do tego zbrodniczego czynu coś popchnęło. Popchnęły go do tego głupie i złe słowa, do których przyzwyczailiśmy się w przestrzeni publicznej. To przyzwyczajenie było błędem i naszym wspólnym zaniedbaniem.
Patrzę na kolegów z Platformy Obywatelskiej. Patrzę na kolegów z Nowoczesnej. Patrzę na kolegów z Sojuszu dla Wrocławia. Patrzę na kolegów z Prawa i Sprawiedliwości. Przede wszystkim jednak patrzę teraz na siebie. I szukam w sobie słów. Dobrych słów. Które mogą przykryć to, co się stało… Ale takich słów nie ma.
Śmierci Pawła Adamowicza, prezydenta Gdańska nie da się przykryć. Zróbmy zatem wszystko co w naszej mocy, aby nie poszła ona na marne. Aby nas czegoś nauczyła. Nie na kilka najbliższych dni żałoby. Na dłużej. Na dużo dłużej.
Wiem jak wiele jest w nas emocji, żalu, smutku, rozgoryczenia. Wiem jak wiele jest ich we mnie. Ale jeśli dzisiaj zaczniemy szukać wokół siebie winnych tej śmierci i nawzajem siebie oskarżać – przegramy. I będzie to kolejna bezsensowna śmierć w nie tak odległej historii naszego kraju. Jeśli poszukamy winy w sobie. Jeśli od siebie zaczniemy zmianę języka używanego w życiu publicznym… śmierć Pawła, choć zdaje się to niewyobrażalne, może wydać dobry owoc i być fundamentem nowego dialogu.
Pawle. Chcemy być we Wrocławiu bardziej odpowiedzialni za słowa. Za siebie nawzajem. Pilnuj nas trochę stamtąd, gdzie teraz jesteś. Za Twoją służbę samorządowca, bardzo Ci dziękujemy.
Proszę Państwa Radnych o przyjęcie stanowiska Rady Miejskiej Wrocławia w sprawie walki z mową nienawiści.
