Wyszedł z domu

Sztuka przedstawia historię Henryka, męża i ojca, głowy rodziny, który pewnego dnia „wychodzi z domu” i traci pamięć. Kiedy dotknięty amnezją, znowu znajduje się w domu jest całkowicie nieświadomy swej dotychczasowej egzystencji. Wszystko, co definiowało jego życie – pozycja społeczna czy relacje rodzinne – zostaje wymazane i unieważnione.

Kluczową rolę w przywracaniu pamięci Henryka odgrywa Ewa. Zniknięcie męża zamyka jej drogę do praktykowania codziennych rytuałów, przez które spełnia role matki, żony i kochanki – strażniczki domowego ogniska. Domem w sztuce Różewicza jest człowiek – „wyjść z domu” znaczy tyleż, co wyjść na zewnątrz. Ale dom to także rodzina. Fundamentem politycznym i aksjologicznym społecznej formacji, którą reprezentuje Henryk jest idea „rodziny” oraz cały szereg wartości i pojęć z nią związanych: tradycja, historia, obyczaj, więź pokoleniowa, etc.

„Wyjście z domu” pozwala ujrzeć je takimi, jakimi są naprawdę – jako zlepek stereotypów i pustych haseł. I wreszcie domem może być również Polska – kraj pozbawionych kręgosłupa opurtonistów, którzy cynicznie służąc władzy, stają się wyznawcami paranoicznej ideologii.