Pierwszy człowiek na czele niepodległej Białorusi
Stanisław Szuszkiewicz urodził się i kształcił w Mińsku. Był doktorem nauk fizycznych (pracował na Białoruskim Uniwersytecie Państwowym, gdzie pełnił funkcję dyrektora Wydziału Fizyki Nuklearnej oraz prorektora ds. naukowych), członkiem Białoruskiej Państwowej Akademii Nauk i autorem artykułów naukowych oraz książek.
W czasie Pierestrojki w 1989 roku Szuszkiewicz został deputowanym w ZSRR, a rok później deputowanym do Rady Najwyższej Białoruskiej SRR (od 1991 roku – Rady Najwyższej Republiki Białorusi). Pełnił w niej funkcję I zastępcy przewodniczącego, a następnie (po Puczu Janajewa) przewodniczącego, stając się de facto głową państwa białoruskiego.
Rada Najwyższa pod jego przewodnictwem wprowadziła regulacje dotyczące własności prywatnej, zliberalizowała gospodarkę, uchwaliła podstawowe prawa dla transformacji Białorusi w demokratyczne państwo prawa.
Z inicjatywy Stanisława Szuszkiewicza Białoruś nawiązała liczne międzynarodowe kontakty, a polityk spotykał się z czołowymi postaciami sceny politycznej – Borysem Jelcynem, George'em Bushem, Billem Clintonem, Lechem Wałęsą, Helmutem Kohlem oraz Francois Mitterrandem. Był jednym z sygnatariuszy umowy z 1991 roku podpisanej w Puszczy Białowieskiej, która zapoczątkowała rozpad Związku Sowieckiego.
W 1994 kandydował na urząd Prezydenta Republiki Białorusi w wyborach w 1994 roku, ale zajął czwarte miejsce. Od grudnia 1995 roku do stycznia 2001 roku był deputowanym do Rady Najwyższej Republiki Białorusi.
Od 1998 roku pełnił funkcję przewodniczącego Białoruskiej Socjaldemokratycznej Hramady (BSdH).
Laureat Nagrody Jana Nowaka-Jeziorańskiego
W 2006 roku otrzymał we Wrocławiu Nagrodę Jana Nowaka-Jeziorańskiego (był trzecim w historii laureatem – wcześniej wyróżniono Tadeusza Mazowieckiego i prezydenta George'a Busha).
Kapituła przyznała laur za udział w procesie likwidacji Związku Radzieckiego i konsekwentne działania na rzecz otwartej na świat niepodległej Białorusi.
