W moim domu nie mieszkam już od kilku miesięcy. Pewnego dnia, kiedy mąż po raz kolejny podniósł na mnie rękę, uciekłam. Chwyciłam po drodze tylko torebkę (dzięki Bogu miałam tam dokumenty i portfel) i wyślizgując się z jego uścisku, pobiegłam przed siebie.
Biegłam tak długo, aż natrafiłam na komisariat policji. Tam poproszono mnie o przedstawienie sytuacji, a potem skierowano mnie do Ośrodka Interwencji Kryzysowej, gdzie przebywam do dzisiaj.
Mąż znęcał się nade mną przez czterdzieści lat. Bił mnie i wyzywał przy każdej rzeczy, która nie była zrobiona tak, jak on uważał, że zrobiona być powinna. Kiedy z pracy wróciłam piętnaście minut później, bo uciekł mi autobus. Kiedy zbyt długo odbierałam paczkę od kuriera. Kiedy chciałam zaprosić koleżankę do siebie na kawę (wtedy pobił mnie tak, że wylądowałam w szpitalu i musiałam kłamać, że się przewróciłam, tak mi było wstyd). Wyzywał mnie tak często, że czasami zapominałam, jak właściwie się nazywam.
Czuję ogromną niesprawiedliwość, kiedy pomyślę, że od tak długiego czasu muszę mieszkać w obcym miejscu, a on zajmuje nasz dom z ogrodem, który tak bardzo kochałam. Zapracowałam na ten dom tak samo jak on, a teraz czeka mnie sprawa sądowa, żebym mogła odzyskać chociaż jego część. Jest mi niesamowicie ciężko z tym wszystkim.
Komentarz ekspercki*:
Artykuł 11a Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie daje ofierze możliwość uzyskania decyzji sądu nakazującej sprawcy opuszczenie miejsca zamieszkania i jego bezpośredniego otoczenia. Dotyczy to także sytuacji, kiedy osoba dotknięta przemocą opuściła wcześniej wspólnie zajmowane mieszkanie z powodu krzywdy, której doznawała. Postanowienie sądu zapada po przeprowadzeniu rozprawy, która powinna odbyć się w terminie jednego miesiąca od dnia wpływu wniosku. Dlatego warto zgłaszać przypadki przemocy organom ścigania.
*Przygotował WZD, MOPS, Zespół Interdyscyplinarny ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie
