Profesor Bogusław Bednarek nie tylko wykładał o literaturze, on literaturą prawdziwie żył.
Pierwsze skojarzenie z postacią profesora Bogusława Bednarka to jego niepodrabialny styl – ubierania się, bycia, wykładania, egzaminowania. Nieodłączny garnitur z kamizelką, obowiązkowy krawat, prochowiec, kapelusz, cygaretka, charakterystyczny tembr głosu, sposób mówienia – takiego poznali go telewidzowie, ale zanim polonista został autorem programu „Labirynty kultury” uwielbiali go studenci Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, którzy przychodzili na jego wykłady m.in. do słynnej sali im. Nehringa.
Uwielbiali, bo za sprawą jego pasjonujących wykładów słowa poetów i pisarzy ożywały, wiele wątków okazywało się mieć nieoczekiwany, ale jednak wspólny mianownik, a rozumienie kultury to nie tylko czytanie literatury. Profesor udowadniał, że bycie filologiem jest powołaniem, z którym wiązało się nieustanne poszukiwanie (zwieńczone wspaniałymi odkryciami) i umiejętne przekazywanie swojej wiedzy uczniom.
Dzięki jego lekturze Biblii zupełnie inaczej wybrzmiewała „Pieśń nad pieśniami”, a wykład o sztuce ogrodów stawał się niemal wyprawą do nowego świata. Kiedy na egzaminie profesor pytał o symbole na tarczy Achillesa w „Iliadzie” Homera, późniejsza dyskusja pozostawała w pamięci na lata.
