Rytm współczesności. Rozmowa z fotografem Wojtkiem Wieteską. Wystawa w NFM

Na wystawie Paradise 101 zobaczymy zdjęcia wykonane przez Pana w Japonii. Dlaczego właśnie ten kraj jest dla Pana tak inspirujący?

To kwestia pewnej konstrukcji psychicznej, społecznej, ludzkiej, która ma odzwierciedlenie w organizacji przestrzeni i w formach istniejących w Japonii, dosłownie we wszystkim, co mnie otacza, co konsumuję i przeżywam fizycznie oraz duchowo kiedy jestem tam.

Jak zmieniał się Kraj Kwitnącej Wiśni na przestrzeni lat?

Nie jest to bezpośredni temat moich prac. Interesował mnie raczej moment przejścia między rzeczywistością analogową a cyfrową, bo w tych czasach, od roku 1991 do roku 2019, powstawał Paradise 101. Jest to też okres ery Heisei (a więc lata 1989–2019), dzień nastania nowej ery Reiwa (1 maja 2019) oraz cały pierwszy miesiąc jej trwania. Wtedy byłem w tym kraju. Ale to tylko kanwa dla mojej opowieści o żywiole współczesnego obrazu digitalnego (stąd tytuł – raj cyfrowy z zapisem binarnym) i jego sensualności. Kuratorka wystawy, Ania Diduch, napisała świetny tekst poświęcony temu zagadnieniu.

Zmiana następuje też w formie zapisu – od ziarna negatywu, halogenków srebra do pikseli i wynikających z tego nowych emocji odbioru obrazu, czyli tego, co było przed chwilą fotografią i już nią przestaje być. A to odczuwa i przeżywa widz.

Otwarciu wystawy towarzyszyć będzie bardzo nietypowy, multimedialny koncert, w którym jednym z elementów będą Pana fotografie. Skąd pomysł na zrealizowanie takiego przedsięwzięcia?

Wynika z narzędzi jakimi się posługuję. Rejestruję ujęcia filmowe i zapisuję statyczne obrazy aparatami oraz obiektywami japońskimi firmy Fujifilm. Jestem jej ambasadorem. Wiosną 2019 roku, podczas pobytu w Kyoto, w jednym z ogrodów w Świątyni Kennin-ji usłyszałem szmer. Myślałem, że to jakieś zwierzę czai się w gąszczu roślin, potem, że to jakaś transmisja za murem. Był to system stabilizacji obrazu OIS w obiektywie. Stąd pomysł na Koncert na 2 aparaty i 5 obiektywów fotograficznych.

Do współpracy zaprosiłem profesjonalistę, czyli muzyka i kompozytora Łukasza Szałankiewicza. Ja jestem autorem partytury wizualnej – trwającego trzydzieści minut filmu Burger in Progress. Nakręciłem go w Japonii w drodze na wyspę Enoshima. Odpowiadam także za reżyserię wydarzenia i za jego transmisję.

Jak ocenia Pan przestrzeń NFM jako miejsce do prezentowania fotografii?

Jest to wspaniała architektura. Piękna przestrzeń wnętrza zainspirowała mnie, żeby właśnie tu pokazać moje prace. Jednocześnie jest to miejsce bardzo trudne ekspozycyjnie, bo przecież nie było pomyślane do takich celów, więc dla mnie, jako artysty sztuk wizualnych, stanowiło duże wyzwanie. Wewnętrzny, monumentalny rytm schodów przypomina mi fragmenty krajobrazu miejskiego dzielnicy Akasaka w Tokio, gdzie mieszkałem.

Zatem jest to dla mnie podróż w czasie i przestrzeni i z tego powodu zależało mi na zaprezentowaniu moich prac w NFM. Dobrze się tu czuję, a moje prace dobrze wpasowują się w charakter tego miejsca. Najistotniejsza jest główna szklana część fasady: 12 fotografii pionowych w formach 127×360 cm bardzo dobrze wpisują się w rytm i istniejące proporcje. Robią wrażenie!

Rozmawiał Oskar Łapeta