Fonograficzny dorobek Kuby Stankiewicza jest skromny, ale też artysta miał wyjątkowego pecha do nagrań. Debiutancki krążek „Northern Song” ukazał się w 1993 roku zyskując nie tyle fanów, ile prawdziwych wyznawców, którzy zagłosowali na niego w plebiscycie „Jazz Forum” wybierając najlepszym polskim albumem jazzowym. Tym bardziej zastanawiające, że wznowienie ukazało się dopiero w 2010 roku. Druga z płyt „Spaces” (zarejestrowana z udziałem saksofonisty Macieja Sikały, kontrabasisty Wojciecha Pulcyna i perkusisty Sebastiana Frankiewicza), nominowana do tegorocznej Nagrody Fryderyk wyszła w 2012 roku i od razu ponownie zwróciła uwagę na postać skromnego, ale niezwykle pracowitego artysty, któremu udało się stworzyć własny świat brzmieniowy, rozpoznawalny, jak stempel jakości.
Tym bardziej cieszy fakt, że za sprawą wrocławskiego klubu jazzowego „Vertigo”, który wydał nowy album pod szyldem V Records udało się urzeczywistnić marzenia wielu fanów o częstszym kontakcie ze sztuką pianistyczną Stankiewicza. Materiał na „Kilara”, podobnie jak w przypadku „Spaces” został nagrany w studiu w Lubrzy (gdzie dźwięk fortepianu prestiżowej włoskiej manufaktury Fazioli został perfekcyjnie zatrzymany na nośniku) i stanowi wyjątkowo ciekawe studium nie tylko nad zaczerpniętymi ze słynnych filmów tematami (m.in. z „Portretu damy” w reż. Jane Campion, „Smugi cienia” Andrzeja Wajdy, czy „Bilansu kwartalnego” Krzysztofa Zanussiego), ale i improwizacją jako taką.
Na krążek trafiło dwanaście utworów, których koniecznie powinni posłuchać nie tylko fani Kuby Stankiewicza (są tu najbardziej charakterystyczne dla jego stylu cechy), też zakochani w utworach Wojciecha Kilara kinomani i ci, którzy twórczości Kilara...nie znoszą. Przekonają się, że kompozycje brzmiące w orkiestrowych wykonaniach czasem ckliwie i sentymentalnie można wymyślić niejako na nowo, nadając im odmienny puls, nasycając inną paletą kolorów.
Magdalena Talik
