Uzasadnienie

Rondo Reagana sprawdza się, w zasadzie bez zastrzeżeń, jako rozwiązanie upłynniające ruch kołowy w tym rejonie, jednak jako punkt przesiadkowy dla pasażerów masowej komunikacji miejskiej jest ewidentną porażką. Jezdnia, tory, chodniki - wszystko na jednym poziomie, jak przed stu laty. Przystanki tramwajowe/autobusowe przed i za Rondem (we wszystkich kierunkach, z wyjątkiem ul. Piastowskiej) mają perony, ułatwiające życie ludziom starszym, niepełnosprawnym, matkom z wózkami. Rondo Reagana jest niechlubnym wyjątkiem. Starsi ludzie zwykle wysiadają/wsiadają jeden przystanek przed lub za Rondem - łatwiej im przekuśtykać kilkaset metrów, niż na Rondzie pokonać prawie pół metrową wspinaczkę na pokład tramwaju/autobusu lub zejść z tej wysokości. Zdarzają się - i to jest najbardziej wstrząsające! - desperackie skoki inwalidów na wózkach – z wysokiego (zwykle) pokładu na chodnik Ronda. To wręcz grozi śmiercią tych nieszczęsnych ludzi. Wysiadanie z wózkiem i/lub dzieckiem – nie mniejszy problem. (Jeden z dramatyczniejszych przypadków opisałem w ubiegłorocznym wniosku.)
Ponawiam też równie palącą, przyległą sprawę: stworzenia naziemnego przejścia Rondo - przystanek jedynki (w kierunku Biskupina). Skomunikowanie tych dwóch punktów nie jest tak proste, jak utrzymują zainteresowani zachowaniem status quo. Przejście dla pieszych przez ul. Marii Skłodowskiej-Curie jest bardzo trudne (bardzo krótkie zielone światło), windy łączące poziom ulicy z podziemiem Ronda Reagana nierzadko są zepsute – w takich sytuacjach osoby niepełnosprawne, czy matki z wózkami, nie mają żadnych szans dotarcia do Ronda.
[...]