Projekt został oceniony negatywnie, ponieważ inwestycja generowałaby koszty eksploatacji niewspółmiernie wysokie w stosunku do wartości projektu. Szacunkowy koszt utrzymania jednej tężni na podstawie doświadczeń z innych polskich miast wynosi nawet 900 000 zł rocznie. Dodatkowo, zgodnie z opinią Biura Ochrony Przyrody i Klimatu UMW ze względu na brak dostępu do wody solankowej na terenie Wrocławia, konieczne byłoby ciągłe sprowadzanie (kilka razy w miesiącu) i utylizacja solanki, co nie spełnia zasady celowości i gospodarności. Dodatkowo wskazane lokalizacje to tereny urządzone, gdzie znajduje się niewiele otwartych przestrzeni takich jak łąki, polany czy błonia, na których można zlokalizować tężnie. Te istniejące są albo zbyt małe (tężnia musi mieć dużą przestrzeń również dla dobrej cyrkulacji powietrza) albo już służą mieszkańcom np. jako strefa uprawiania sportów wymagających większej przestrzeni. Polany te mają już swoje przeznaczenie i są potrzebne szerszej społeczności. Niektóre z parków to również tereny w których znajdują się cenne zbiory roślin, a wprowadzenie tężni solankowej do delikatnego środowiska może zaburzyć stosunki przyrodnicze. Teren Wyspy Słodowej wykorzystywany jest głównie przez osoby młodsze, na którym często dochodzi do dewastacji. Ze względu na odstępstwo od zakazu spożywania alkoholu, rzadko uczęszczany jest przez osoby starsze lub rodziny z dziećmi. Dodatkowo na większości wskazanych lokalizacjach brak uzbrojenia terenu pod realizację projektu. Projekt jest zatem sprzeczny z kryteriami określonymi w § 2 ust. 2 pkt 6) i 8) uchwały nr LXII/1440/18 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 13 września 2018 r. w sprawie Wrocławskiego Budżetu Obywatelskiego. Rekomendujemy Liderom dokonanie przeglądu zgłoszonych projektów w celu sprawdzenia czy nie zgłoszono innych wniosków o podobnym zakresie.

Projekt został oceniony negatywnie, ponieważ inwestycja generowałaby koszty eksploatacji niewspółmiernie wysokie w stosunku do wartości projektu. Szacunkowy koszt utrzymania jednej tężni na podstawie doświadczeń z innych polskich miast wynosi nawet 900 000 zł rocznie. Dodatkowo, zgodnie z opinią Biura Ochrony Przyrody i Klimatu UMW ze względu na brak dostępu do wody solankowej na terenie Wrocławia, konieczne byłoby ciągłe sprowadzanie (kilka razy w miesiącu) i utylizacja solanki, co nie spełnia zasady celowości i gospodarności. Dodatkowo wskazane lokalizacje to tereny urządzone, gdzie znajduje się niewiele otwartych przestrzeni takich jak łąki, polany czy błonia, na których można zlokalizować tężnie. Te istniejące są albo zbyt małe (tężnia musi mieć dużą przestrzeń również dla dobrej cyrkulacji powietrza) albo już służą mieszkańcom np. jako strefa uprawiania sportów wymagających większej przestrzeni. Polany te mają już swoje przeznaczenie i są potrzebne szerszej społeczności. Niektóre z parków to również tereny w których znajdują się cenne zbiory roślin, a wprowadzenie tężni solankowej do delikatnego środowiska może zaburzyć stosunki przyrodnicze. Teren Wyspy Słodowej wykorzystywany jest głównie przez osoby młodsze, na którym często dochodzi do dewastacji. Ze względu na odstępstwo od zakazu spożywania alkoholu, rzadko uczęszczany jest przez osoby starsze lub rodziny z dziećmi. Dodatkowo na większości wskazanych lokalizacjach brak uzbrojenia terenu pod realizację projektu. Projekt jest zatem sprzeczny z kryteriami określonymi w § 2 ust. 2 pkt 6) i 8) uchwały nr LXII/1440/18 Rady Miejskiej Wrocławia z dnia 13 września 2018 r. w sprawie Wrocławskiego Budżetu Obywatelskiego. Rekomendujemy Liderom dokonanie przeglądu zgłoszonych projektów w celu sprawdzenia czy nie zgłoszono innych wniosków o podobnym zakresie.