Powszechność codziennych podróży transportem zbiorowym, rowerem i pieszo świadczy o sprawności miejskiej infrastruktury, wysokim poziomie życia mieszkańców i zaawansowaniu w ochronie środowiska. Istotnym elementem procesu rozwoju miast w trakcie ostatnich dziesięcioleci jest odejście od koncentracji uwagi na infrastrukturze transportowej na rzecz szerszego spojrzenia, obejmującego zachowania komunikacyjne w obszarze tej infrastruktury. Są one zależne zarówno od struktury przestrzennej jak i transportowej, a zrównoważone podejście wymaga racjonalizacji długości trasy, analizy relacji zachodzących między komunikacją indywidualną a zbiorową oraz badania oddziaływania infrastruktury na środowisko życia człowieka i przyrodę. Konieczne jest również uwzględnianie uwarunkowań wynikających zarówno z lokalnej specyfiki danego fragmentu miasta jak i powiązań z Wrocławskim Obszarem Funkcjonalnym.
Największe wyzwania, do których odnosi się polityka, to: integracja transportu publicznego w aglomeracji, wykorzystanie Wrocławskiego Węzła Kolejowego, integracja systemu transportowego między miastem i aglomeracją, rozwijanie priorytetu transportu nie- samochodowego. Poza modernizacją infrastruktury transportowej realizacja tych celów oznacza też kształtowanie takiej struktury miasta, która skraca pokonywane odległości a część podróży eliminuje, spełniając potrzeby użytkowników lokalnie, blisko miejsca ich przebywania. Zgodnie z zasadą, że fundamentem dobrze działającego miasta jest zapewnienie odpowiedniego poziomu dostępności, Wrocław podzielony został na cztery strefy – miejsko-aglomeracyjną, pośrednią, śródmiejską i centralną. Różnią się przede wszystkim typami środków transportu, gdyż w każdej inne dwa ustala się za priorytetowe. Ich integracja następuje w wyznaczonych węz łach przesiadkowych, które również dzielą się na typy – miejsko-aglomeracyjny, pośredni, kierunkowy, śród miejski i centralny. Podział służy określeniu grup użytkowników, którym są dedykowane oraz wyposażeniu i powiązaniom, jakimi powinny się odznaczać.
Niezbędnym elementem integracji systemu transportowego są parkingi przesiadkowe Park & Ride, które zachęcają do pozostawienia samochodu i podróży do centrum transportem zbiorowym. Przy ich sytuowaniu uwzględnia się zasięgi stref dostępności i lokalizacje węzłów przesiadkowych. Dzielą się na położone peryferyjnie parkingi pierwszego wyboru, parkingi pośrednie, które usytuowane są przy ważnych ulicach oraz parkingi ostatniego wyboru, wewnątrz obszaru ograniczonego Obwodnicą Śródmiejską. Polityka parkingowa jest skutecznym narzędziem realizacji polityki zrównoważonej mobilności w mieście. Od tego, w jaki sposób kształtowana jest relacja popytu i podaży na miejsca postojowe zależy jakość funkcjonowania sieci transportowej. Szczególnie ważne jest to w centrum miasta, gdzie zapewnienie pełnej dostępności pieszym, rowerzystom i transportowi zbiorowemu uznaje się za priorytet. Zasady parkowania ustala się jednak także na innych obszarach, z podziałem odpowiadającym poszczególnym strefom dostępności.
Polityka zrównoważonej mobilności określa elementy systemu transportowego. Cechy, rangę i kierunki rozwoju opisuje się dla: miejskiego transportu publicznego (tramwaje i autobusy), kolei, tras rowerowych, infrastruktury dla pieszych, ulic oraz transportu wodnego i lotniczego.