Na terenie Ścieżki Eugeniusza Romera zinwentaryzowano 2702 drzewa, krzewy i ich grupy należące do 88 grup organizmów (tzw. taksonów). Dominuje warstwa drzew, w której największy udział mają: dąb szypułkowy, grab pospolity, klon zwyczajny i lipa. Warstwa krzewów reprezentowana jest głównie przez bez czarny. Wśród zinwentaryzowanej zieleni występują okazy o obniżonej kondycji zdrowotnej, zamierające oraz 165 drzew martwych (głównie świerk pospolity, dąb szypułkowy i brzoza brodawkowata). Część z nich zostanie planowana jest do zachowania w formie tzw. świadków.
Kompozycja
Kompozycja istniejącej zieleni Ścieżki Romera oparta jest na swobodnym układzie drzew i krzewów. Pasmowy układ przestrzenny zieleni z nieregularnie rozmieszczonymi po obu stronach ścieżki starymi okazami drzew, towarzyszy jej na całej długości. Układy liniowe, aleje czy szpalery, nie odgrywają znaczącej roli. Pojawiają się w kilku miejscach w formie liniowych nasadzeń graba pospolitego (Carpinus betulus). Ważnym elementem dendroflory na skalę Wrocławia są dwa korkowce amurskie (Phellodendron amurense) o znacznych rozmiarach, rosnące między posesjami przy ul. Tokarskiej a potokiem Grabiszynką. Pod względem typów zieleni Ścieżkę Romera można podzielić na dwie niemal równe części: północną i południową, gdzie osią podziału jest wejście od ul. Ślusarskiej. Część północna ma formę pielęgnowanego parku o średnim zagęszczeniu drzew. Ścieżka prowadzona jest po prostej linii co daje daleką perspektywę widokową. Pomijając pojedyncze nasadzenia wykonane przy ogrodzeniach posesji, na tym obszarze pojawiają się jedynie gatunki liściaste. Część południowa natomiast ma znacznie bardziej dziki charakter. Ścieżka Romera począwszy od al. gen. J. Hallera obniża się niemal jednolicie w kierunku koryta rzeki Ślęzy. W wyniku naturalnej sukcesji zieleń w części południowej odnawia się samoistnie w kierunku lasu grądowego. Zagęszczenie drzew jest zdecydowanie większe od tego w części północnej, głównie za sprawą samosiewów. Runo oraz podszyt są także wykształcone w znacznie większym stopniu. Wpływ na charakter tej części ścieżki ma także potok Grabiszynka.
Założenia projektowe
Głównymi założeniami projektowymi są:
- odtworzenie luk w zadrzewieniu tej części parku, powstałych w wyniku koniecznych wycinek sanitarnych,
- dopasowanie projektu do istniejącej roślinności wysokiej i zachowanie wszystkich drzew i krzewów,
- zastosowanie gatunków odpornych na warunki miejskie i dostosowanych do siedliska,
- stosowanie głównie rodzimych gatunków liściastych,
- likwidacja licznych, niekontrolowanych przedeptów w środkowej części ścieżki,
- ograniczenie możliwości korzystania z wybranych przedeptów poprzez nasadzenia grup krzewów,
- zamontowanie witacza w formie totemu (spójnego z projektowanymi witaczami w pozostałych strefach parku) przy wejściu od strony rzeki Ślęzy,
- wzbogacenie wyposażenia parku o nowe ławki, kosze na odpadki, siedziska,
- zamontowanie słupków informujących o kilometrażu tras biegowych (spójnych z projektowanymi słupkami w pozostałych sektorach parku).
Zgłoś opinię!
