Urodziłam się w męskim ciele i nadano mi imię Przemek, ale zawsze czułam, że jestem kobietą. Moja droga do stania się Sabiną była długa i męcząca – brak akceptacji ze strony rodziny, znajomych, wyzwiska, próby zrobienia ze mnie faceta na siłę…
Moje mocne poczucie kobiecości, pewność siebie i niezłomność pozwoliły mi to wszystko przetrwać. Nie wstydzę się tego, że jestem osobą transpłciową, ale też się z tym nie obnoszę.
Nie wiem nawet, skąd dowiedziała się o tym moja szefowa w agencji reklamowej, w której pracuję. Wzięła mnie na rozmowę i zapytała, czy to prawda, że jestem facetem. Powiedziałam, że nie, że jestem kobietą. „A pod sukienką?” – zapytała. Zatrzęsłam się, bo to była moja prywatna sprawa.
Byłam dla niej pracownikiem i nigdy nie chciałam być kimś innym. Miałam partnera. Moja szefowa nie odpuszczała.
Któregoś razu na imprezie firmowej zaproponowała mi, żebym poszła do niej do mieszkania się zabawić, co mi się miało opłacić. Nie chciałam się z nią zabawiać – to, że jestem osobą transpłciową, nie oznacza przecież, że wszystko mi jedno, z kim uprawiam seks. Odmówiłam, bo nie czuję pociągu do kobiet, poza tym mam partnera, którego kocham.
Następnego dnia w pracy ewidentnie próbowała mnie poderwać i powiedziała, że ma ochotę na seks ze mną. Zaczęła mnie obmacywać i stwierdziła, że przecież tacy jak ja sypiają z kim popadnie – bez różnicy, czy to jest mężczyzna, czy kobieta. Czułam obrzydzenie, kiedy mnie dotykała, byłam urażona, ale nic nie odpowiedziałam. W końcu mnie zaszantażowała – albo seks i praca, albo mnie zwalnia. Zwolniłam się sama. Zostałam bez pracy, z poczuciem wstydu za to, kim jestem.
Boję się szukać nowego zatrudnienia, bo nie chcę być postrzegana jako jakaś atrakcja, dziwak, fantazja seksualna.
