Gdy poznałam w klubie mojego przyszłego męża, czułam się, jakbym pana Boga za nogi złapała. Przystojny, bogaty i wspaniały – książę z bajki, nie?
Powiedział, żebym rzuciła studia i przeprowadziła się do niego. Rzuciłam je wbrew rodzicom i wbrew sobie, bo przecież zawsze chciałam pracować w biznesie, ale przy takim facecie nie musiałam – dostawałam wszystko, co chciałam, i żyłam w dostatku. Ślub w pałacu? Limuzyna? Kawior na śniadanie? Proszę bardzo.
Z czasem jednak w moim raju zaczęły się pojawiać kłopoty, bo co z tego, że miałam wszystko, jak ciągle byłam sama. Kiedy mąż wyjeżdżał do pracy, zapraszałam przyjaciółki na drinka, ale gdy się o tym dowiedział, oświadczył, że nie życzy sobie, żeby w jego posiadłości zjawiały się obce osoby.
Gdy chciałam spotkać się z dziewczynami na mieście, zabronił mi. Usłyszałam, że teraz, kiedy jestem jego żoną, nie powinnam się w ogóle z nimi zadawać. To samo powiedział o mojej rodzinie i znajomych z fundacji pomagającej chorym dzieciom, w której zaczęłam pracować jako wolontariuszka, żeby tylko mieć kontakt z ludźmi.
Zaczęliśmy się kłócić, bo ja czułam się samotna, a on coraz bardziej ograniczał mi kontakt ze światem zewnętrznym. Okłamywałam mamę, że nie przyjadę do niej w weekend, bo jestem zajęta.
Któregoś dnia zabrał mi telefon i powiedział, że nie jest mi potrzebny, bo nie mogę z nikim rozmawiać. To samo zrobił z moim tabletem i laptopem. Wymienił w domu zamki, nie dając mi do nich kluczy, a kiedy chciałam wyjść do restauracji czy kina, organizował kolację lub pokaz filmu w domu.
Byłam zamknięta w złotej klatce i każdego dnia słyszałam, że nie wolno mi się zadawać z nikim poza nim, bo jestem tylko jego. Musiałam być ubrana w to, co jemu się podobało, i uśmiechać się na widok kolejnych kosztownych prezentów, które wcale mnie nie cieszyły.
Mąż każdego dnia powtarzał mi, jak bardzo mnie kocha i że wszystko, co robi, jest dla mojego dobra. Uciekłam od męża. Dosłownie. Przez okno podczas jego nieobecności. Ukrywam się w mieszkaniu koleżanki, niepewna jutra. Wciąż jestem jego żoną, którą ma za swoją własność. Aktualnie zgubioną.
Komentarz ekspercki*:
Występujący w przemocy proces zniewalania psychicznego nazywany jest „praniem mózgu”. Jest to poddawanie ofiary systematycznym i celowym działaniom, które służą temu, by sprawca osiągnął pełną kontrolę nad ich zachowaniem, uczuciami, potrzebami i emocjami. Sprawca poddaje pod wątpliwość odczucia i myśli ofiary, sugeruje że jest ona chora psychicznie lub niezrównoważona.Ważne jest, żeby osoby, które doświadczają tego rodzaju mechanizmu pamiętały, że to co słyszą nie jest prawdą. Dlatego tak ważne jest, by mieć choć jedną osobę, której można się opowiedzieć o sytuacji w domu, by zachować poczucie godności, spójności i własnej wartości. Należy też pamiętać, żeby w żadnym związku, czy relacji nie rezygnować z siebie i swoich pragnień, żeby zadbać o swoją niezależność.
*Przygotował WZD, MOPS, Zespół Interdyscyplinarny ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie
