Mama codziennie mówi, że powinnam być szczęśliwa, bo chodzę do prestiżowej szkoły, mam prywatny angielski, lekcje baletu i jazdy konnej.
Chciałabym czasami pojeździć na rowerze jak moje koleżanki, ale mama mi nie pozwala. Ciągle powtarza, że jestem słaba. Jak dostaję piątkę ze sprawdzianu, jest zła, bo wolałaby, żebym miała szóstkę.
W zawodach konnych zajęłam drugie miejsce, ale mama powiedziała, że to nic niewarte, bo liczy się tylko pierwsze. Było mi smutno.
Poprosiłam, żeby wypisała mnie z baletu, bo ja bardziej interesuję się kick-boxingiem – albo tylko tak mi się wydaje – nigdy nie ćwiczyłam sztuk walki, bo nie mogłam, ale chciałabym spróbować. Mama powiedziała, że nie mogę, bo to sport dla plebsu. Ciągle na mnie narzeka i mówi, że do niczego się nie nadaję, za mało pracuję nad sobą i się nie staram.
Nie lubię mojej mamy, bo nigdy mnie nie przytula, nie uśmiecha się, tylko ciągle mówi, że to, co robię, robię źle i muszę pracować nad poprawą wyników. Moje koleżanki jeżdżą z rodzicami na wakacje, a ja na obozy treningowe, których nienawidzę. Czasami udaję, że jestem chora, żeby nie iść na lekcje baletu, ale mama wtedy na mnie krzyczy, że histeryczka ze mnie i pewnie nigdy nic w życiu nie osiągnę.
Zapytałam ją kiedyś, dlaczego nigdy się nie uśmiecha – powiedziała, że to przeze mnie, bo jestem we wszystkim za słaba. Zrobiło mi się smutno. Staram się ją zadowolić, ale ile bym nie zrobiła, ona ma jakiś problem. Może dlatego, że tata od niej odszedł? Jakbym mogła, też bym odeszła. Jest dla mnie miła tylko przy innych – jak ktoś ma przyjść do nas do domu, każe mi włożyć różową sukienkę, której nie znoszę, uczesać się w warkocze i zachowywać kulturalnie. Opowiada wtedy swoim koleżankom, jaką to ma cudowną córkę, ale kiedy tylko goście znikają, znowu mnie poniża.
Moja mama chciałaby, żebym była baletnicą z czerwonym paskiem na świadectwie i ścianą wyklejoną dyplomami, ale ja czuję, że jestem nikim.
Komentarz ekspercki*:
Szczególnie trwałe ślady pozostawia po sobie przemoc ze strony osób ważnych dla rozwoju dziecka, zwłaszcza rodziców. O ile dzieci dość szybko zdają sobie sprawę z odrębności fizycznej od rodziców, o tyle emocjonalnie są z nimi związane przez wiele lat. Krzywda płynąca z ich strony ma więc wielki wpływ na kształtowanie się jego relacji z innymi ludźmi, obrazu siebie i osobowości.
Dzieci krzywdzone na ogół mają niskie poczucie własnej wartości, są przepełnione poczuciem winy, gniewu, złości i lęku. Wrogie uczucia kierują częściej do siebie samych niż do rodziców. Sądzą, że nie zasługują na pomoc. Nie wierzą także w możliwość zmiany swojej sytuacji. Jako rodzice powinniśmy się zastanowić, czy oczekując od dziecka osiągnięć i sukcesów nie realizujemy swoich niespełnionych ambicji i pragnień. Pamiętaj, to Ty rodzicu „pakujesz” emocjonalny plecak swojego dziecka, z którym będzie szło przez swoje życie.
*Przygotował WZD, MOPS, Zespół Interdyscyplinarny ds. Przeciwdziałania Przemocy w Rodzinie
