Niby muzykom jazzowym nie zależy na występach w filharmonii, bywa że z przymrużeniem oka patrzą na kolegów po fachu, którzy wybrali „klasyczną” ścieżkę kariery. A jednak, kiedy pojawia się okazja, aby zagrać w przybytku sztuki nikt jej sobie raczej nie odmawia. Romanse jazzmanów z poważnym repertuarem (czyli takim, który trzeba czytać z nut – jak zaznaczył podczas koncertu Leszek Możdżer) nie są rzadkie, bywa że genialne (wystarczy prześledzić nagrania Keitha Jarretta, który z wielkim zaangażowaniem wszedł w świat estetyki bachowskiej nagrywając dwie książki „Das Wohltemperierte Klavier”). Leszek Możdżer przygotował na dwa weekendowe koncerty program głównie własny wzbogacony o miniatury klasyczne (Chopin w piątek, Lutosławski w sobotę), ale crème de la crème wieczoru miał być Koncert klawesynowy Henryka Mikołaja Góreckiego. W szaleńczym tempie jazzman i smyczkowcy Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Wrocławskiej pod dyrekcją Marka Mosia zrobili przebieżkę po utworze wprawdzie motorycznym, ale jednak wymagającym grania starannego, wolniejszego i na instrumencie, na który został skomponowany. Posłuchajmy, jak Koncert gra Elżbieta Chojnacka, klawesynistka, dla której został napisany. Różnica (nie tylko w doborze instrumentu) widoczna jest gołym okiem. Leszek Możdżer zaprezentował utwór czyniąc z tego wykonania rodzaj happeningu, publiczność była zachwycona, jazzman dostał owację na stojąco. Chojnacka nie miała tak rozentuzjazmowanej publiczności, ale melomani usłyszeli każdy dźwięk partytury, każdą zmianę tempa, akcentu. Leszek Możdżer jest świetnym pianistą jazzowym, co zresztą udowodnił grając własne miniatury z towarzyszeniem wrocławskiej orkiestry, ma własny, rozpoznawalny styl, jest uwielbiany przez fanów, niekoniecznie tylko jazzmanów. W tej sytuacji Górecki chyba nie jest mu do szczęścia potrzebny.
Magdalena Talik
