To była wiosna

Spektakl opowiada o wielkiej sile ducha pary artystów, pisarza, rzeźbiarza, poety i pisarki, którzy z niezachwianym optymizmem, rozbijając się raz po raz o życiowe rafy, stwarzają dom – swoje miejsce na ziemi. Wierząc w powodzenie zamierzeń szalonej młodości, opuszczają małą miejską szeregówkę w Wałbrzychu i kupują we wsi Niedźwiedzica ziemię oraz przynależne jej zabudowania, w tym dwupiętrowy zrujnowany dom, z dziurawym dachem i pięknym drzewem rosnącym na parterze, w salonie bez okien. Dom kupują z dziką lokatorką zajmującą jedyne nadające się do zamieszkania pomieszczenia, o które w przekonaniu o swoich prawach walczy z gospodarzami przez kilka lat, nie przebierając w środkach.

Spodziewają się znaleźć tu przestrzeń do życia dla siebie i dwójki swoich dzieci, a przede wszystkim miejsce na warsztat rzeźbiarski. Dom z założenia miał się stać domem otwartym, toteż przewijały się przez niego tabuny przyjaciół artystów, twórczych i pełnych entuzjazmu, pozbawionych jednak zmysłu praktycznego i zupełnie bezradnych wobec nieustających problemów, które niosło ze sobą wiejskie bytowanie gospodarzy.

Wybrane z kronik teksty artystów, nie pozbawione dystansu do samych siebie, humoru a nawet ironii, uzupełnione relacjami ich córki Justyny Piotrowskiej-Majchrowskiej, składają się na historię barwną, obudowaną licznymi obyczajowymi szczegółami z lat siedemdziesiątych minionego stulecia; 

"To była wiosna...” to jednak nie tyle opowieść o odchodzącym pokoleniu artystów próbujących w czasach PRL-u uprawiać wolny zawód, co historia uniwersalna o silnych, odważnych ludziach, umiejących podnosić się z życiowych katastrof - przypowieść o potrzebie wzajemnego zaufania i wsparcia, o radości życia

spektakl oparty na tekstach kronik rodzinnych Jadwigi i Włodzimierza Piotrowskich scenariusz i reżyseria: Jerzy Welter obsada: Klaudia Kąca-Jasic oraz Wojciech Gabryś muzyka i scenografia: Wojciech Gabryś