Art. 32 [Równość i zakaz dyskryminacji]

Czy w kraju, w którym 30% powierzchni uznano za strefę wolną od LGBT, a największe od trzydziestu lat manifestacje nie przynoszą żadnej reakcji ze strony władz, można mówić o społecznej równości? Jeżeli jesteś kobietą, homoseksualistą, osobą niepełnosprawną, jeżeli w jakikolwiek sposób odstajesz od ogólnie przyjętej normy, to najpewniej poznałeś odpowiedź na to pytanie. W bloku wydarzeń wokół art. 32. twórcy przyglądają się kwestiom odmienności, akceptacji i tolerancji.

Konstytucja RP Art. 32. 1. Wszyscy są wobec prawa równi. Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne. 2. Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny.

Program artykułu (częściowo dostępny)

• 17.00 Czytania performatywne: „Emi Japonka”, reż. Ada Tabisz, „Trzydzieści kilometrów”, autorka Wiki Grabowiec (łącznie 40 min)
• 18.00 Spektakl „Tutaj kobiety palą się lepiej”, reż. Filip Jaśkiewicz, Jana Karpienko, Krzysztof Kopka, Ewa Mazgajska, Jolanta Sakowska, Jolanta Solarz-Szwed, Jakub Tabisz (70 min) — PJM, napisy
• 20.00 Spektakl „Zjemy wasze dzieci. Z cebulą”, reż. Dorota Bator, Grzegorz Grecas, Ada Tabisz, Robert Traczyk (95 min) — audiodeskrypcja
• 22.00 Dyskusja „Art. 32 [Równość i zakaz dyskryminacji]” (ok. 90 min) — PJM
• Wydarzenia dostępne dla osób z niepełnosprawnością ruchową.

Czytania performatywne

„Emi Japonka” w reż. Ady Tabisz

Pisarką, inżynierem, fotografką, Polką, ojcem, partnerką, fotomodelką, mężem, kobietą… Kim jest Emi?

Opowieść o tym, co się dzieje, kiedy życie umieszcza cię pomiędzy klasycznymi rozumieniami rzeczywistości. Kiedy jesteś kimś innym, niż się czujesz, i jest ci z tym ciężko. Emi cierpliwie i wyczerpująco wytłumaczy ci wszystkie wątpliwości. Opowie również o tym, jak wielu ludzi uporczywie nie chce jej zrozumieć i jak w Polsce wygląda codzienność osób transpłciowych.

Reżyseria: Ada Tabisz

„Trzydzieści kilometrów” w reż. Krzysztofa Kopki

Wika urodziła się zdrowa. Gdy miała kilka miesięcy, stwierdzono u niej postępujący zanik mięśni. Dziś jest licealistką. Wygrywa konkursy recytatorskie, siedząc na wózku inwalidzkim. Marzy o karierze aktorskiej. Do rozpaczy doprowadza ją „uśmiech stewardesy”, jaki ma dla niej świat. Uśmiech uprzejmie zdystansowany i… obojętny.

„Bo mimo niepełnosprawności fizycznej, czuję, myślę, kocham tak jak inni. Nienawidzę, złoszczę się, mam gorsze dni – jak inni… Bycie niewidocznym jest gorsze od choroby. Chcę by przestano się mnie bać… Chcę by przestano się litować… Chcę normalności. Jedni mają nogi, inni mają wózki. Co za różnica czym przemierzamy ten świat? Przecież prawda i dobro niesiona jest w sercu…”.

Hej, mili, zdrowi ludzie traktujący tych z niepełnosprawnością z tą protekcjonalną poprawnością – nie śpijcie spokojnie! Rozparta na swym wózku Wika snuje plany strasznej zemsty!

Scenariusz: Wiktoria Grabowiec Reżyseria: Krzysztof Kopka

Dyskusja

W dyskusji wokół art. 32. uczestnicy skupią się na istocie praw człowieka – równości. Skonfrontują oficjalny, utrzymywany przez władze przekaz z indywidualnymi doświadczeniami bohaterów, które często łączą się z przejawami dyskryminacji ze względu na płeć, orientację czy niepełnosprawność. Zadadzą sobie pytanie, czy zagwarantowane w artykule prawa są faktycznie egzekwowane wobec każdego w taki sam sposób.