Martta Węg – Droga. Wystawa

„Droga” Martty Węg to pierwsza duża indywidualna wystawa artystki w stolicy Dolnego Śląska, oraz pierwsza wystawa solo w Galerii Sztuki Współczesnej Platon, albowiem prace malarki można już było podziwiać w „Platonie” wiosną 2020 roku na wystawy zbiorowej „One_Ona”.

Wtedy właśnie, podczas tego na wskroś „kobiecego” wydarzenia, obrazy Martty Węg utkwiły w pamięci wrocławskiej publiczności jako niezwykłe i intrygujące zestawienia swego rodzaju przeciwieństw: mięsistej i gęstej materii malarskiej z subtelną – wręcz eteryczną - paletą barw oraz samą tematyką przedstawianych scen.

Motyw „Drogi” nie jest nowy w twórczości artystki, zawsze obecny w postaciach ukazanych między drzewami na planie bliższym bądź dalszym; przedstawionych w przestrzeni lecz poza czasem, jakby zawsze tam były jednocześnie będąc w drodze… niczym powracające „powidoki” wspomnień i doświadczeń; to obraz podróży do wewnątrz niż „na zewnątrz”. Podczas takich wędrówek malarka była zawsze „tu i teraz”, w przeszłości i przyszłości jednocześnie. Każdy z jej obrazów to zapis swego rodzaju podróży. Wydaje się jednak, że po raz pierwszy artystka świadomie podchodzi do zagadnienia „Drogi”. Drogi, która dla Marty Węg, ma przede wszystkim wymiar duchowy i artystyczny.

Ów wymiar zmienia doświadczenie we wspomnienie, wspomnienie w emocje, a te z kolei w obrazy, zawsze przekształcając jeden byt w drugi, żonglując materią i duchem w tym pięknym niekończącym się procesie „stawania”, „morfowania”, przenikania się różnych rzeczywistości. Również z tej perspektywy dostrzeżemy źródła tych niezwykłych - i ryzykując stwierdzenie; momentami bliskich surrealizmowi – przedstawień malarki; ich niebanalnej kolorystyki, kompozycji, „organicznej” struktury.

Motyw „Drogi” w tych obrazach nie polega na pokonywaniu jakiegoś fizycznego dystansu…ale na doświadczaniu. Tam, gdzie kończy się „w obrazie” etap w „wędrówce” (zarówno osobistej jak i artystycznej) samej Martty Węg, czas przestaje istnieć – lub raczej, nie ma racji bytu - rozpoczyna się zatem „doświadczanie” obrazu przez nas – widzów… i w tym kontekście, podróż nigdy się nie kończy.