Koncert: Apollo i muzy

Po etapie zwanym rosyjskim w twórczości Igora Strawińskiego nastąpił zwrot w kierunku przeszłości. Jego neoklasyczne dzieła oparte były na wzorcach zaczerpniętych z epok baroku i klasycyzmu i z wielką pomysłowością włączały dawne tradycje w nowoczesny język muzyczny artysty. Trzy utwory tego typu usłyszymy pod batutą Josepha Swensena podczas koncertu upamiętniającego 50. rocznicę śmierci Strawińskiego.

Rosyjski kompozytor napisał Concerto in D w Hollywood w 1946 roku. Utwór zamówił u niego dyrygent Paul Sacher, a okazją było dwudziestolecie kierowanego przez niego zespołu – Basler Kammerorchester. Artysta ten był człowiekiem bardzo zamożnym i za prace najwybitniejszych kompozytorów płacił z własnej kieszeni. Zwięzłe i melodyjne trzyczęściowe Concerto in D jest czasami nazywane, od miejsca prawykonania, „Basle Concerto”. Następnie usłyszymy Koncert Es-dur „Dumbarton Oaks” – dzieło wcześniejsze, ukończone w marcu 1938 roku.

Kompozytor przeznaczył je na flet, klarnet, fagot, dwie waltornie, troje skrzypiec, trzy altówki, dwie wiolonczele i dwa kontrabasy. Składa się ono z trzech ogniw granych attaca, bez przerwy: Tempo giusto, Allegretto i Con moto. Tytuł koncertu jest nazwą posiadłości dyplomaty, kolekcjonera sztuki i filantropa Roberta Wooda Blissa oraz jego małżonki Mildred Barnes Bliss. Zamówili go oni u Strawińskiego w celu uświetnienia trzydziestej rocznicy ich ślubu. Kompozytor przyznawał, że najważniejszym źródłem inspiracji przy pisaniu tego dzieła były dla niego Koncerty brandenburskie Johanna Sebastiana Bacha.

Wieczór zwieńczy wykonanie muzyki do baletu Apollon musagète, będącego dziełem jeszcze wcześniejszym – Strawiński pracował nad nim bowiem w latach 1927-1928. Treść baletu jest prosta. Wstęp przedstawia narodziny Apolla, następna część zaś jego spotkanie z trzema muzami: Kalliope (muzą poezji), Polihymnią (muzą pieśni) i Terpsychorą (muzą tańca), a w końcu ich przybycie na Parnas przedstawia ostatnie ogniwo utworu – Apotheosis. Apollon musagète  to dzieło lekkie, pełne wdzięku i gracji, które doskonale pasuje do podjętego przez kompozytora tematu.