Pokój gościnny

Stella – zapłakana i odziana w suknię ślubną – postanawia skoczyć z okna i pożegnać się z życiem. Tuż przed ostatecznym krokiem, kobietę z depresyjnego transu wyrywa dzwonek do drzwi. W progu czeka niespodziewany gość.

Giulio – nieco zagubiony, ale całkiem sympatyczny mężczyzna twierdzi, że zarezerwował nocleg w jej domu. Mimo tłumaczeń Stelli, że jest to niemożliwe, nalega on, aby pozwoliła mu zostać przynajmniej na chwilę. Kobieta w końcu ulega uroczej bezpośredniości mężczyzny, a ten z czasem coraz skuteczniej zabawia ją rozmową oraz zdradza coraz więcej informacji na temat swojego życia i przeszłości. Atmosfera w domu ulega całkowitej zmianie, gdy w drzwiach staje były mąż Stelli. Nieplanowane rodzinne spotkanie szybko zamienia się w ekstremalną terapię małżeńską, podczas której wypruwanie sobie żył dla dobra bliskich nabierze innego znaczenia… Jak się okazuje, nie wszystkie dziury miłością da się załatać. „Pokój gościnny” w reżyserii Stefano Lodovichiego lawiruje między dramatem psychologicznym, horrorem oraz kinem home invasion. Historia wciąga nas coraz głębiej w niejasną sytuację, nieustannie rozbudzając pragnienie odkrycia wszystkich tajemnic. Niepokojącą sytuację dodatkowo podkreśla minimalizm produkcji – włoski reżyser zamyka nas w domu z trzema obcymi nam postaciami, których historie odkrywamy kawałek po kawałku, do samego końca nie widząc, komu tak naprawdę możemy ufać. Dzieło Lodovichiego intryguje, wciąga i trzyma na skraju fotela do ostatniej minuty.