Jak zaczęła się kariera Ewy Demarczyk?
Z Krakowem, gdzie się urodziła w 1941 r., związana była najmocniej, w tym z kabaretem Piwnica pod Baranami, którego była gwiazdą, wykonując piosenki z nurtu poezji śpiewanej przez 10 lat (1962–1972).
Jej niezwykły talent, ekspresja wykonania fantastycznych utworów, a także charyzmatyczna osobowość sprawiły, że głośno było o Ewie Demarczyk nie tylko w całej Polsce, ale artystka zdobyła uznanie w wielu miejscach na świecie – na estradach Europy, ale i w USA, Brazylii czy na Kubie. Podziwiać jej głos i urodę miała okazję m.in. publiczność paryskiej Olympii czy nowojorskiej Carnegie Hall.
Artystka miała solidne przygotowanie muzyczne – ukończyła średnią szkołę muzyczną w klasie fortepianu, a także aktorskie – jako absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Karierę estradową zaczynała w kabarecie studenckim Cyrulik (1961), a stamtąd trafiła wprost do Piwnicy pod Baranami, gdzie blisko współpracowała z kompozytorem Zygmuntem Koniecznym.
Laury festiwalowe zbierała m.in. w 1963 r. na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, wzbudzając zachwyt publiczności i krytyków muzycznych. Niebawem ukazał się też jej pierwszy singiel, na którym znalazły się piosenki, które przyniosły jej sukces w Opolu – „Karuzela z Madonnami” (do wiersza Mirona Białoszewskiego), „Czarne Anioły (ze słowani Wiesława Dymnego) i „Taki pejzaż” (autor słów Andrzej Szmidt).
Rok później piosenkarka zanotowała kolejny sukces na międzynarodowym festiwalu w Sopocie – drugą nagrodę za niesamowity „Grande Valse Brillante” (do poezji Juliana Tuwima).
W drugiej połowie lat 60. udzieliła swojego głosu do wokaliz w filmach Jerzego Skolimowskiego „Bariera” i Jana Laskowskiego, który stworzył obraz o tragicznie zmarłym Zbigniewie Cybulskim. Ten sam reżyser zrealizował także film o samej Demarczyk, będący rejestracją jej recitalu.
Po rozstaniu z Piwnicą pod Baranami artystka m.in. wydała płytę, otrzymała znowu nagrodę w Opolu – specjalną dziennikarzy (1979), dawała recitale w warszawskim Teatrze Żydowskim (utrwalone potem na płycie „Live”). W 1986 r. zaczął działać Państwowy Teatr Muzyki i Poezji – Teatr Ewy Demarczyk i przez 14 lat, aż do zamkniecia, cieszył się dużą popularnością. W 2000 r. powołano zaś stowarzyszenie o nazwie Teatr Ewy Demarczyk.
Ostatni koncert artystka miała 8 listopada 1999 r. w poznańskim Teatrze Wielkim im. Stanisława Moniuszki, po czym wycofała się z życia publicznego.
Nagrody i odznaczenia Ewy Demarczyk
W 2010 r. Ewa Demarczyk otrzymała Fryderyka za całokształt twórczości. Katalog innych nagród artystki jest bardzo długi. Oprócz wspomnianych powyżej, były również m.in.: Nagroda na Światowym Festiwalu Teatralnym w Arezzo (1967), I nagroda festiwalu Mondial du Theatre w Nancy (1969), Nagroda Ministra Spraw Zagranicznych za „wybitne zasługi w propagowaniu kultury polskiej za granicą”i Nagroda Miasta Krakowa (1978), Nagroda specjalna na XXVII KFPP w Opolu za „wybitne osiągnięcia w sztuce interpretacji piosenki” (1990), Nagroda specjalna Telewizji Polskiej za „wielki talent, osobowość i rozsławienie polskiej piosenki literackiej w kraju i za granicą” (1993), Nagroda Specjalna Programu 1 TVP S.A. dla wybitnej postaci polskiej kultury (2011) czy Doroczna Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za całokształt twórczości (2012).
Ewa Demarczyk była też wielokrotnie odznaczana, m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, francuskim Krzyżem Oficerskim Orderu Legii Honorowej, Krzyżami – Kawalerskim, Komandorskim i Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Oznaką Honorową Towarzystwa Polonia, odznaką tytułu honorowego „Zasłużony dla Kultury Narodowej” czy Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.
