Kuria Arcybiskupia we Wrocławiu ofiarowała Katolickiemu Uniwersytetowi Lubelskiemu 26 eksponatów w tym 14 przykładów śląskiej plastyki XV-XVI w. Po raz pierwszy - po prawie 60-ciu latach – można oglądać je we Wrocławiu. Wśród prezentowanych rzeźb znajdą się m.in. drewniana figura św. Katarzyny Aleksandryjskiej z pocz. XVI w. oraz retabula ołtarzowe z kościołów w Gołowie, Kliczkowie i Rudnie.
- Dzięki darowiźnie z Wrocławia zbiory muzealne KUL mogą poszczycić się dziś największą kolekcją średniowiecznej plastyki śląskiej na wschód od Wisły – wyjaśnia dr Krzysztof Przylicki, kurator zbiorów muzealnych KUL.
Ten liczący 14 obiektów zbiór pod względem artystycznym stanowi ewenement. Znalazły się w nim bowiem dzieła czołowych warsztatów śląskich późnego średniowiecza. Wystawa jest podsumowaniem projektu badawczego prowadzonego w Instytucie Historii Sztuki KUL, w ramach którego historycy ustalili pochodzenie rzeźb i ich pierwotne miejsca przechowywania. Na skutek zawirowań wojennych większość z nich utraciła bowiem swoją tożsamość, stając się zupełnie anonimowymi przykładami średniowiecznej sztuki śląskiej.
Najcenniejszą rzeźbą w uniwersyteckiej kolekcji jest drewniana figura św. Katarzyny Aleksandryjskiej, łączona z wrocławskim warsztatem Jacoba Beinharta (czynnego na Śląsku na przełomie XV i XVI w.). Do 1833 r. ustawiona była w niszy narożnej kamienicy stojącej u zbiegu ulic św. Katarzyny i Szerokiej (obecnie ul. Purkyniego). Mieszcząca się tam karczma „Pod Złotą Katarzyną” swą nazwę zawdzięczała właśnie kolorowi jej szat. Gdy w 1864 r. rzeźba stała się własnością Georgine Hoeptner, została odnowiona „w stylu średniowiecznym, przy użyciu farb matowych”, po czym wyeksponowana w firmowym sklepie ze srebrami produkowanymi w rodzinnym zakładzie J. Hoeptner & Comp. W 1898 r. Hoeptnerowie przekazali zabytek do zbiorów wrocławskiego Muzeum Archidiecezjalnego.
Na wystawie można będzie również zobaczyć m.in. figurę św. Sebastiana z pocz. XVI w., rzeźbę Matki Boskiej Bolesnej z grupy Ukrzyżowania tęczowego z kościoła w Szymocinie, szafę retabulum Świętej Rodziny z kościoła w Kliczkowie.
- Wystawa pokazuje, jakim niezwykłym bogactwem był śląski gotyk, a z drugiej – jak wiele cennych zabytków ocalało. Tej ostatniej wiedzy ciągle nam brakuje. Kolejny raz okazuje się bowiem, że ta artystyczna spuścizna naszego regionu i miasta nie uległa zatraceniu, zmieniła tylko miejsce swojej ekspozycji - mówi dr hab. Piotr Oszczanowski, dyrektor Muzeum Narodowego we Wrocławiu.Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II swoje zbiory zaczął budować jeszcze przed II wojną światową. Kolekcję rozpoczął darowizną ksiądz kanonik Jan Władziński (1861-1935), który w 1932 r. przekazał uczelni gromadzony latami „zbiór pamiątek historycznych i stylowych okazów z różnych zakątków kraju”. Znalazły się w nim obok obrazów, rzeźb, wyrobów rzemiosła artystycznego, numizmatów i militariów liczne obiekty o charakterze patriotyczno-sentymentalnym, a nawet osobliwe twory natury. W grudniu 1939 r. wszystkie zgromadzone w KUL dzieła sztuki zostały zarekwirowane przez Niemców i jak się wydaje, bezpowrotnie utracone. W odradzającym się po wojnie Uniwersytecie nie zapomniano jednak o przedwojennych tradycjach muzealniczych. Dzięki zaangażowaniu władz uczelni oraz niezwykłej ofiarności instytucji kościelnych i osób prywatnych na przestrzeni ostatnich sześćdziesięciu lat udało się zgromadzić w KUL przeszło 1700 obiektów.
