Manifest wystawy zaprezentowany w tej samej przestrzeni wprowadza widza bezpośrednio w temat: z tła w postaci wojny, zniszczenia i pojednania wyłania się jedna postać – Bolesław Kominek. Powojenni twórcy zjednoczonej Europy kultywowali tę ideę już w czasie wojny. Jako Polak Kominek nie mógł podejmować konkretnych działań, jak Jean Monnet czy Robert Schuman. Ale w nie mniejszym stopniu był „ojcem” Europy poprzez swoją pracę na rzecz pojednania z Niemcami, co doprowadziło do rozszerzenia Unii Europejskiej w 2004 roku.
Już w tej wstępnej przestrzeni widz poznaje centralną postać wystawy, „bohatera”, który nie gra jeszcze pierwszoplanowej roli w historii, ale – podobnie jak w przypadku jego współobywateli – historia miota nim wedle swoich upodobań. Kominek żyje, podobnie jak de Gasperi i Schuman, na styku dwóch języków i na granicy dwóch narodów. O jego urodzinach na Śląsku i dzieciństwie, na którym piętno odcisnęła I wojna światowa, opowiada kilka dokumentów i zdjęć ze stron rodzinnych. Inne zdjęcia pokazują święcenia kapłańskie oraz pobyt Bolesława Kominka w Paryżu, gdzie powstawał jego doktorat. Zarysowanie postaci zakończono przedstawieniem pracy kapłańskiej w okresie przedwojennym w diecezji katowickiej, czemu posłużyło kilka archiwalnych dokumentów, które pozwalają poznać charakter jego pisma. Widz odkrywa postać bohatera wystawy również dzięki instalacji audiowizualnej umożliwiającej mu odtworzenie fragmentów wspomnień czytanych przez aktora. Opisują one młodego Kominka lub przytaczają, co myśli on o wydarzeniach, których jest świadkiem.
W prologu wystawy pojawia się także synteza wydarzeń, które szczególnie dla widza spoza Polski są kluczem do późniejszych działań Kominka. Mapy, zdjęcia i świadectwa pokazują Polskę i Śląsk z początku XX wieku, a potem po I wojnie światowej: używane na tym terenie języki, mieszkające tu społeczności i wreszcie panujący tu klimat polityczny.
