„Niewidzialny chłopiec” w reżyserii Weroniki Szczawińskiej to jedenasta realizacja tekstu Karpowicza na scenie Wrocławskiego Teatru Współczesnego. Do 1978 roku pracowali nad nimi m.in. Jerzy Jarocki, Andrzej Witkowski i Kazimierz Braun. W 2013 roku słuchowisko „Dźwiękowy zapis doliny” oraz zdarzenie sceniczne „Odwrócone światło” przygotowała w również Weronika Szczawińska.
- Każda próba wprowadzenia utworów poetyckich Tymoteusza Karpowicza w obszar teatru jest mierzeniem się z niemożliwym – mówiła wówczas Weronika Szczawińska. – Gęste od znaczeń, asocjacji i współbrzmień teksty uchylają się przed dramatyzacją rozumianą w kategoriach aktorskiej interpretacji. Tym, co teatr może utworom tego pisarza zaoferować, jest przeprowadzenie ich przez ciało i głos aktora.
W tramwajach przeczytamy fragmenty z „Tchórzy”, „Epitafium”, „Człowieka”.
Tymoteusz Karpowicz to poeta i pisarz przez lata związany z Wrocławiem. Trafił tu zaraz po wojnie ze Szczecina, gdzie przyjechał z repatriantami z Wileńszczyzny. Na Uniwersytecie Wrocławskim studiował polonistykę. Włączył się w życie literackie Wrocławia, został redaktorem „Nowych Sygnałów", a później miesięczników „Odra" i „Poezja". Pisał dramaty - jego sztuki wystawiały teatry we Wrocławiu, Krakowie i Warszawie. Poświęcał swój czas młodym twórcom, uznawany jest za mentora poety Rafała Wojaczka. W 1973 roku wraz z żoną Marią wyjechał z Polski na stałe. Pięć lat później objął katedrę literatury polskiej na University of Illinois w Chicago. Pracował tam do emerytury. Zajmował się badaniem twórczości Bolesława Leśmiana, bliska mu była też poezja Juliana Przybosia.
Ostatni tom Karpowicza – „Słoje zadrzewne", wydany po długim milczeniu, został wyróżniony w 2000 roku nagrodą miesięcznika „Odra" i był nominowany do Nagrody Literackiej Nike. Karpowicz otrzymał nagrodę prezydenta Wrocławia. Przyjechał odebrać ją osobiście, ale mimo zaproszeń władz miasta nie zdecydował się wrócić na stałe. Zmarł w Oak Park pod Chicago w 2005 roku, pochowany jest wraz z żoną we Wrocławiu.
