Oklaski w kinie, czyli Nowe Horyzonty 2015 rozpoczęte

Tłumy ludzi z identyfikatorami, plaża na Solnym i wielki ekran na Rynku – trudno nie zauważyć, że festiwal Nowe Horyzonty właśnie się rozpoczął. Nigdy wcześniej nie brałam czynnego w nim udziału. Raz tylko byłam na filmie wyświetlanym na Rynku… i tyle. Prawdę mówiąc festiwal kojarzył mi się głównie z napojonymi kawą i napojem na bazie Yarba Mate ludźmi, którzy nie rozstawali się ze swoimi identyfikatorami – nawet gdy nie przebywali w kinie. Jeśli mam być szczera, to nawet mnie to trochę śmieszyło, dopiero podczas oficjalnego otwarcia festiwalu dowiedziałam się, że nie jest to jakaś tam fanaberia czy „obnosicielstwo”, ale całkiem rozsądna, i nieraz warząca na „być albo nie być” dla delikwenta sprawa.

„Przecięcie wstęgi”, podziękowania i żarty

Otwarcie festiwalu, podobnie jak w ubiegłym roku, poprowadził dziennikarz Maciej Chmiel. Porównał imprezę do gimnazjalisty, bo pierwsza edycja festiwalu miała miejsce 15 lat temu. Porównanie dla mnie w dziesiątkę, bo zarówno Festiwal jak i gimnazjaliści do tej pory byli dla mnie raczej czymś co jest, istnieje, ale nie koniecznie chciałabym mieć z tym do czynienia. Kwestię gimnazjalistów w tym kontekście uważam za otwartą, ale do Festiwalu chyba powoli się przekonuję.

15. T-Mobile Nowe Horyzonty rozpoczęły rzecz jasna przemówienia osób, bez których wydarzenia by nie było. Nie mogło więc zabraknąć: dyrektora i twórcy Festiwalu, Romana Gutka, który wyjawił sekret swojej pozbawionej zmarszczek sesji zdjęciowej dla jednego z periodyków, polecając tym samym produkty firmy kosmetycznej – jednego ze sponsorów imprezy, prezydenta Wrocławia Rafała Dutkiewicza, który dowcipnie zauważył, że Festiwal wyszedł nieco droższy niż „Romek” zapowiadał 10 lat temu, nowego prezesa T-Mobile Adama Sawickiego, który zapewnił, że Festiwal będzie na pewno w dalszym ciągu wspierany przez firmę, oraz dyrektor artystycznej Joanny Łapińskiej, która opowiedziała zaskakującą historię o tym, jak jej kilkuletni synek przekroczył granicę bez paszportu, a z identyfikatorem z Festiwalu – to wyznanie rzuciło światło na kwestię nierozstających się z identyfikatorem festiwalowiczów.

Wszystko dlatego, że wybrałam właściwy film

Jestem klasycznym pochłaniaczem popcornu przy filmach, po prostu lubię dobre kino, wciągające, zabawne lub wzruszające i ciekawe, liczą się dla mnie emocje wywoływane tu i teraz, zatem nie mam zamiaru silić się na wielkie porównania i odniesienia do historii kinematografii.

Festiwal zainaugurowały trzy filmy: „Amy” w reżyserii Asifa Kapadii, „Zabójczyni” Hao Hsiao-hsiena oraz „Zupełnie Nowy Testament” Jaco Van Dormaela, trafiłam na ten ostatni i te dwie godziny sprawiły, że MFF T-Mobile Nowe Horyzonty nabrał dla mnie nowego znaczenia. To jeden z najlepszych filmów jakie kiedykolwiek widziałam! Piszę to jako całkowity kinowy laik, który jedynie od czasu do czasu chodzi do kina i ma kilka swoich ulubionych filmów, wśród których jest „Forrest Gump”, „Big Fish” czy „Fight Club”. „Zupełnie Nowy Testament” opowiada o wstrętnym, złośliwym, aspołecznym Bogu, który zsyła na ludzi same nieszczęścia i „dokucza” im wymyślanymi przez siebie zasadami, np. „kolejka obok nas porusza się zawsze szybciej”, czy „kanapki zawsze spadają dżemem do dołu”. Jest również jego zastraszona żona, która wciąż tęskni za swoim ukochanym synem Jezusem Chrystusem, oraz córka Ea, siostra Jezusa, która postanawia przerwać tyranię ojca i wyrusza do świata ludzi, aby z pomocą sześciu nowych apostołów napisać Zupełnie Nowy Testament. Przedstawienie tej historii w filmie jest równie absurdalne jak ona sama – w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Na sali kinowej co chwilę rozlegał się śmiech widzów, a po zakończeniu filmu rozległy się gromkie brawa. W pełni zasłużone!

Po tym filmie postanowiłam zobaczyć kolejny i kolejny i kolejny, chyba więc stałam się częścią Nowych Horyzontów. I fajnie.