Inka w sieci, reż. Piotr Bartos
Bracia Bartos, tandem z Górnego Śląska od lat we Wrocławiu, wspólnie prowadzi firmę Manifiesta zajmującą się produkcją filmową. Najnowszym dziełem młodszego z braci Piotra jest dokument „Inka w sieci” o jego czteroletniej córce Kalince (stąd zdrobnienie w tytule). Wypieszczona przez rodzinę zaczyna powoli dorastać w przedszkolu, gdzie nie jest już najważniejsza, a dotychczas wykorzystywane środki perswazji (jak choćby płacz) przestają skutkować w grupie rówieśniczej. Trzeba opanować nowy alfabet zachowań i opracować nową strategię, odnaleźć się w obcym świecie, nauczyć akceptować zakazy i nakazy. – Kamera jest obiektywna, tylko „podgląda” życie małej dziewczynki, zwyczajnej, choć z mniej zwyczajnej rodziny, kontrastowej, jeśli chodzi o pogląd na życie i świat – opowiada Piotr Bartos. Kalinkę filmuję od momentu, kiedy miała dwa i pół roku do chwili obecnej (dziewczynka skończyła niedawno cztery lata). – Nakręciłem 300 godzin materiału, z którego powstanie pełnometrażowy dokument, na ok. 70 minut – dodaje reżyser.
Kadr z dokumentu „Inka w sieci”/fot. Mat. pras.
Film zapowiada się znakomicie, bo temat jest szczególny i rzadko podejmowany. W historii kina jednym z najpiękniejszych portretów dorastania jest dokument Nikity Michałkowa, który co roku filmował swoją córkę Annę od 6 do 18 roku życia stawiając ja przed kamerą i zadając pytania o ważne dla niej rzeczy. „Inka w sieci” ma szansę równie wzruszająco pokazać, jak dziecko postrzega świat, ale i w nim dorasta. Premiera jest planowana na 2017 rok. Piotr Bartos szuka jeszcze koproducenta (warto pomóc!), by gotowy film pokazać podczas tegorocznego Konkursu Nowe Horyzonty oraz przyszłorocznego Berlinale.
Królewicz olch, reż. Kuba Czekaj
Czternastoletni geniusz fizyki (gra go 16-letni Stanisław Cywka), którego życie emocjonalne jest mocno pokiereszowane, m.in. za sprawą specyficznej matki. Kiedy w ich życiu pojawi się tajemniczy mężczyzna układ sił w rodzinie zacznie się zmieniać. Znany już z „Baby Bump” wrocławski reżyser tym razem nakręcił film, o którym marzył od dłuższego czasu. Inspiracją okazał się, w jakiejś mierze, słynny poemat Johanna Wolfganga Goethego „Król olch”, w którym podróżujący konno ojciec wiezie chorego syna przez las, a w wyobraźni majaczącego chłopca w drzewach kryje się i go przyzywa tajemniczy król olch. Kuba Czekaj nie czytał Goethego w szkole, na utwór trafił już podczas konstruowania scenariusza. Romantyczny poemat wydał się mu idealną metaforą śmierci chłopca i narodzin młodzieńca.
– To opowieść o próbie budowania autonomii, niezależności, ale także o wielkiej tęsknocie za ojcem – wyjaśniał jesienią w Gdyni reżyser. „Królewicz Olch” kręcony w Górach Stołowych miał premierę właśnie podczas 41. Festiwalu Filmowego, choć widzowie kin nie mieli okazji go jeszcze obejrzeć. Okazja, prawdopodobnie, po tegorocznym Festiwalu w Berlinie, gdzie obraz (dotowany m.in. przez Dolnośląski Konkurs Filmowy) zostanie pokazany w sekcji „Generation”. Trzymamy kciuki!
Papierowe gody, reż. Piotr Matwiejczyk
Filmy Piotra Matwiejczyka mają swoją widownię i fanów. Reżyser, producent, scenarzysta i aktor w jednej osobie niegdyś kręcił obrazy wspólnie z bratem Dominikiem, teraz samodzielnie, z pomocą przyjaciół (m.in. producenta, operatora i właściciela sprzętu Michała Kępińskiego oraz zaprzyjaźnionych aktorów).
W najnowszym obrazie „Papierowe gody” (premiera prawdopodobnie w Walentynki) bohaterami są Agata (Agata Bykowska) i Filip (Piotr Matwiejczyk), świeżo upieczeni małżonkowie o rocznym stażu – stąd rocznica papierowa w tytule – którzy znaleźli się na skraju załamania. – On chce, by rocznica zaplanowała się sama, żona marzy o mężu przedsiębiorczym, który wyjdzie z inicjatywą miłego spędzenia czasu – opowiada Piotr Matwiejczyk. Kiedy para ląduje na kozetce u terapeuty (w tej roli Cezary Pazura) specjalista spróbuje im pomóc. Reżyser gwarantuje happy end i lekki, komediowy ton. Premiera w Walentynki. Na razie reżyser sam rozmawiać będzie z szefami kin studyjnych w Polsce. Jeśli się uda, „Papierowe gody” obejrzą widzowie w ok. 100 miejscach, w tym we wrocławskim Centrum Kultury Wrocław Zachód.
Wieża. Jasny dzień, reż. Jagoda Szelc
Jagodzie Szelc, wrocławianka po tutejszej ASP i zarazem studentka łódzkiej Filmówki (pracuje pod opieką Mariusza Grzegorzka) na swój debiut pełnometrażowy udało się zdobyć fundusze ze Studia Filmowego INDEKS, ale też Wrocławskiego Konkursu Filmowego. Zdjęcia kręcono latem ubiegłego roku głównie w Kotlinie Kłodzkiej. – Jestem lokalną patriotką – przyznaje z dumą Jagoda Szelc. Jej debiut to portret rodzinny we wnętrzu.
Anna Krotoska i Jagoda Szelc na planie filmu „Wieża. Jasny dzień”/fot. Sebastian Weber
Oto do Muli (w tej roli Anna Krotoska), jej męża, małej córeczki Niny i schorowanej matki przyjeżdżają brat i jego rodzina oraz dawno nie widziana siostra Kana, rzeczywista matka Niny. Dziewczynka ma przystąpić do pierwszej komunii świętej, a za sprawą spotkania obydwu sióstr atmosfera w domu staje się coraz bardziej napięta.
Film Jagody Szelc to thriller psychologiczny, jak określa go sama reżyserka, który przeobraża się w kino filozoficzne, jak u meksykańskiego twórcy Carlosa Reygedasa. Na razie kończy się montaż obrazu „Wieża. Jasny dzień”, a data premiery nie jest jeszcze znana. Wiadomo, że wrocławianka chciałaby swój film pokazać na liczącym się festiwalu.
