Sztuka na medal
Przed premierą aktorzy podkreślali, że największym problemem pozostaje dla nich konieczność grania ról aktorów-amatorów ze wszystkimi ich przywarami, m.in. złym podawaniem tekstu, brakiem ruchowej koordynacji na scenie, fatalnym obchodzeniem się z rekwizytami, nie wspominając o ludziach. Sztukę o tym, co w teatrze może pójść nie tak napisało trzech Brytyjczyków (Henry Lewis, Jonathan Sayer i Henry Shields), którzy wygrali prestiżową nagrodę im. Lawrence'a Oliviera i zapewnili londyńskiemu Duchess Theatre komplety widzów, także przez cały okres wakacyjny.
Hit Wrocławskiego Teatru Komedia
Szefowie Wrocławskiego Teatru Komedia obejrzeli spektakl i zdecydowali, że powinien się spodobać także polskiej publiczności. Mieli rację, bo „Nic nie gra” już teraz, po kilku zagranych spektaklach, zapowiada się na bodaj największy artystyczny sukces sceny. Sztuka jest niezwykle dowcipna (angielskie poczucie humoru), inteligentnie rozplanowana (dwuczęściowa) przez ludzi, którzy doskonale znają kulisy pracy w teatrze, z mistrzowsko rozpisanymi rolami i humorem sytuacyjnym, który stwarza okazję do pokazania na scenie czegoś więcej niż tradycyjnej komedii.
Czego się spodziewać
Intryga wydaje się prosta. Oto zastajemy trupę teatralną podczas ważnego dla nich spektaklu „Morderstwo w dworze Haversham”. Martwego właściciela owego domostwa znajdują jego służący oraz przyszły szwagier. Potem okazuje się, że zmarły jest nie do końca tak nieżywy, jak życzyliby sobie jego spadkobiercy, ale zanim do tego dojdzie widzowie śledzą cały zestaw omyłek aktorskich, które ze sztuki sensacyjnej robią slapstick, zwłaszcza że ekipa aktorska (ale i techniczna) wydaje się jednak nie do końca przygotowana, by udźwignąć ciężar wystawienia produkcji. Na przeszkodzie stoją zarówno problemy obsadowe (aktorkę musi chwilowo zastąpić inspicjentka, niektórzy zapominają tekst), jak i organizacyjne. Nic nie gra, choć na scenie Wrocławskiego Teatru Komedia wydaje się, że jest wprost przeciwnie. Przewrotnie, aktorzy profesjonalni w roli amatorów dają z siebie wszytko, a atmosfera staje się w pewnym momencie tak odrealniona, jakbyśmy oglądali doskonały teatr absurdu.
