Ksiądz Henryk Kardynał Gulbinowicz, dr teologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w zakresie teologii moralnej (1955), autor blisko 300 publikacji, urodził się 17 października 1923 roku w Szukiszkach w archidiecezji wileńskiej. Szkolę podstawową i gimnazjum jezuickie ukończył w 1945 roku w Wilnie, gdzie rok wcześniej wstąpił do Arcybiskupiego Seminarium Duchownego, przeniesionego wkrótce do Białegostoku z powodu zmian terytorialno-politycznych związanych z II wojną światową. W ten sposób Białystok stal się w życiu Jego Eminencji „ziemią tęsknoty” za tym, co odeszło, a „nostalgia Białegostoku” towarzyszyła drodze Kardynała z Ziemi Wileńskiej na Dolny Śląsk poprzez studia w Lublinie (1951-1955), duszpasterstwo akademickie w Białymstoku (1956-1959), profesurę w Wyższym Seminarium Duchownym Hosianum w Olsztynie (1959-1970) i objęcie urzędu administratora apostolskiego w Białymstoku (1970-1976) na tej części archidiecezji wileńskiej.
Jako rządca archidiecezji we Wrocławiu został tym samym członkiem Rady Głównej Episkopatu Polski. Był odtąd członkiem różnych komisji tego gremium (ds. Duszpasterstwa Ogólnego i Akademickiego, Emigracji i Duchowieństwa), wiceprzewodniczącym Komisji ds. Zakonnych, a zwłaszcza przewodniczącym Komisji Duszpasterstwa Ludzi Pracy (do 1992). Zaliczony od 1985 roku do Kolegium Kardynałów, członek trzech Kongregacji w Stolicy Apostolskiej: ds. Kościołów Wschodnich, ds. Duchowieństwa i ds. Ewangelizacji Narodów.
Okres wrocławskich rządów Jego Eminencji, to czas kolejnego po 1945 roku przełomu: wyboru kardynała Karola Wojtyły na papieża i czas „Solidarności” oraz stanu wojennego. Jednakże to właśnie osobiste zaangażowanie Kardynała doprowadziło do wizyt Ojca Świętego Jana Pawła II we Wrocławiu (1983, 1997), dwóch Europejskich Spotkań Młodych TAIZE, Kongresu Pracy, międzynarodowych obchodów 750 rocznicy śmierci św. Jadwigi i wyboru naszego miasta na miejsce obrad 46 Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego (1997).
W stanie wojennym metropolita wrocławski wspierał duchowo i materialnie osoby prześladowane przez totalitarny reżim. Dziełem Jego Eminencji są między innymi Arcybiskupi Komitet Charytatywny, Schronisko Brata Alberta i Wrocławskie Towarzystwo Pomocy Więźniom. Przedmiotem szczególnego zainteresowania Ks. Kardynała była i jest wrocławska kultura i nauka. Dzięki Jego patronatowi Wrocław stal się w poprzedniej dekadzie jednym z najważniejszych w kraju ośrodków myśli niezależnej i ekspresji artystycznej. Przykładem troski Jego Eminencji o zabytkowe obiekty sakralne jest rekonstrukcja hełmów wieńczących wrocławską katedrę.
Posługa duszpasterska i działalność społeczna Jego Eminencji pozostawia trwały ślad w historii grodu nad Odrą. „Nigdy nie jest tak, żeby człowiek czyniąc dobrze drugiemu był tylko dobroczyńcą. Jest on równocześnie obdarowany: obdarowany tym, co ten drugi przyjmuje z miłością” (Jan Paweł II w Płocku, 8.6.1991).
