„Czarownice”. Układ Formalny

„Pewnego razu trzy kobiety spotkały się w pewnym miejscu i zaczęły mówić. Póki mówiły, istniały. Wiedziały, że gdy ich opowieść się skończy, skończą się też one.”

Pomysł na spektakl narodził się z troski o język, jakim mówi się dziś o kobiecości. Z poczucia, że jest wciąż niewygodny, dziwaczny i groźny – jak czarownice. Nasze protagonistki, trzy różne archetypy, dotknięte innymi problemami… Trzy odmienne historie poddane osądowi. Jeśli okaże się, że historyjka nie bierze, nie jest warta słuchania… Jeśli powiedzą: zwykła czarownica… Wtedy wyrok się spełni. Wtedy nikt nie będzie ciekaw końca historii. Trzy Czarownice, które niezależnie od dzielących je rzeczy, solidaryzują się by odbyć sabat nad światem pełnym nienawiści, przemocy i poniżenia.

Dzięki tekstowi Magdy Drab próbują złożyć jakoś swój kobiecy świat – choćby na moment, choćby prowizorycznie, na jeden oddech. W samotności, beznadziei, smutku chcą sklecić go pieśnią, rozmową, byciem ze sobą – z tego całego badziewia wokół siebie stworzyć rytuał.

„Czarownice” tworzą przestrzeń do dialogu i dyskusji o solidarności w przeciwstawianiu się tworzeniu kolejnych klisz oraz wzorców kobiecości. Siła kobiet i siostrzeństwo – jakie są relacje między kobietami? Czy istnieją jakiekolwiek powody, dla których miałyby być wobec siebie okrutne? Może czas połączyć siły i sprawić, że każda kobieta, każda różna, będzie idealna taka jaka jest.